ถ้าเปรียบ ‘พ่อเลี้ยงอาทิตย์’ เป็นดวงตะวันที่พร้อมจะแผดเผา ทุกสิ่งตรงหน้าด้วยเปลวอารมณ์อันร้อนแรง ‘พีรดา’ ก็คงไม่ต่างกับสิ่งมีชีวิตแสนบอบบางซึ่งพร้อมจะมอดไหม้ เพียงแค่ถูกสายตาคมกล้าของเขาเหลือบมอง แค้นที่เกิดจากความเข้าใจผิด ทำให้เขาเปลี่ยนจากคนที่เคยแต่จะสุภาพอ่อนโยน เป็นแข็งกร้าวเอาแต่ใจตัวเป็นใหญ่ แต่ ‘ความรัก’ ที่ค่อยๆ ก่อตัวซึมลึกทีละนิด ก็ทำให้ใจอันมืดหม่นของเขาเริ่มเห็นตัวตนดีงามแท้จริงของเธอ รัก หรือ แค้น กลายเป็นสิ่งที่ต้องเลือก เมื่อเรื่องราววุ่นวายที่เขาและเธอไม่ได้เป็นผู้ก่อเดินมาถึงทางตันไร้ทางออก “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะพ่อเลี้ยง แล้วก็กรุณาออกไปจากห้องด้วย...ฉันจะนอน” “ก็นอนสิ เดี๋ยวกล่อมให้ จะได้หลับฝันหวานไงครับ คืนนี้จะให้ตบตูดหรือร้องเพลงให้ฟังดี” “อย่ามาตีมึนดีกว่าค่ะ แขกอยู่เต็มบ้าน คุณคงไม่ทำอะไรบ้าๆ นะ” “มึนที่ไหน เมาต่างหาก เคยได้ยินมั้ย เมารักน่ะ เห็นคุณกับคู่หมั้นทำตาหวานใส่กัน หัวผมงี้ถึงกับหมุนติ้วๆ เลยอยากให้คุณดูอาการให้หน่อย” “ลืมแล้วหรือคะ ฉันก็แค่นางแบบนุ่งน้อยห่มน้อยไม่ใช่หมอ คุณมาหาผิดคนแล้ว เชิญค่ะ...โน่นประตู” “ถึงไม่ใช่หมอ แต่ก็เป็นเมียไม่ใช่เหรอ หรือจะเถียง ผู้หญิงก็เหมือนกันหมดแหละ เงินมา ผ้าก็หลุด ยอมทำได้ทุกอย่าง อย่าว่างั้นงี้เลย ให้ทำมากกว่าดูอาการคุณก็ไม่กล้าขัด” “เคยมีใครเคยบอกมั้ยว่าคุณน่ะปากยาวเหมือน....” “ยอมรับครับว่าผมน่ะปากหมา แต่ปากนี่ไม่ใช่เหรอ ที่ทำให้คุณครางเสียงสั่นเหมือนขึ้นสวรรค์เกือบทั้งคืน”