“อ่านซะ นี่คือคำถามสำหรับการสัมภาษณ์งานในวันนี้” พีรดารับกระดาษแผ่นบางมากวาดสายตามอง ทว่า...แค่เพียงเห็นตัวหนังสือที่เขียนยึกยืออยู่บนกระดาษ ก็อดเหน็บแนมอีกฝ่ายไม่ได้ “แน่ใจหรือคะว่านี่คือตัวหนังสือ” “ก็ตัวหนังสือ!” อัคคีตอบเสียงห้วน หน้าตึงกับคำเหน็บของพีรดา พีรดาพยักหน้าหงึกๆ เอ่ยตอบให้อัคคีต้องโมโหอีกรอบ “อ๋อ...ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย ตอนแรกนึกว่าลายมือไก่เขี่ยซะอีก” “ฬานา” อัคคีเรียกเสียงดัง ก่อนจะออกคำสั่งต่อ “อ่าน! แล้วก็ตอบคำถามตามที่ผมเขียน” “ก็ได้ค่ะ” พีรดารับคำ แต่พอเห็นคำถามที่เขียนขึ้นเป็นข้อๆ ก็ถึงกับหน้าแดงซ่านด้วยความอายระคนโมโห จากนั้นก็ทิ้งกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วเอ่ยบอกเสียงดังว่า “ฉันไม่ตอบคำถามบ้าๆ ของคุณ” อัคคียักไหล่เอ่ยตอบอย่างไม่แคร์ว่า “ก็แล้วแต่คุณ...คุณอยากได้งานทำไม่ใช่หรือ ถ้าไม่ตอบคำถามพวกนี้ ก็เชิญกลับไปได้เลย ผมไม่ง้อ! ว่ายังไง ฬานา จะตอบคำถามของผมไหม” “คำถามที่คุณถามไม่เห็นเกี่ยวกับงานเลย ทำไมไม่ถามว่าฉันเรียนจบสัตวแพทย์เมื่อไร หรือเคยทำงานในโรงพยาบาลสัตว์ที่ไหนบ้าง” “ผมไม่ได้อยากรู้เรื่องเหล่านั้น ผมรู้ว่าคุณจบสัตวแพทย์มา ไม่ยังงั้นคุณคงไม่มาสมัครงานที่นี่ แล้วผมจะถามให้เสียเวลาไปทำไม สิ่งที่ผมอยากรู้คือคำถามที่ผม ‘เขี่ย’ อยู่บนกระดาษใบนั้นนั่นแหละ” “ก็ได้ ฉันจะตอบคำถามบ้าๆ ของคุณ” พีรดายอมตกลงในที่สุด สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ข่มความอายไว้ในใจ ก่อนจะอ่านคำถามแรกว่า... “คุณมีผัวหรือยัง!!!”