“บอกจันทร์สักคำสิว่า…ฝนคิดถึงจันทร์” เหมือนจันทร์ หยุดการกระทำทั้งหมดลงอย่างขัดใจทั้งพราวฝน และตัวเอง เธอยิ้มมองใบหน้างดงามของพราวฝน “ถ้าฝนไม่คิดถึงจันทร์ ฝนจะกอดจันทร์แน่นและยอมจันทร์ขนาดนี้เหรอ” นี่คือคำตอบที่เหมือนจันทร์ต้องการ เหมือนจันทร์ยิ้มมองหน้าหวานของพราวฝนที่กำลังสบสายตาเธอ ก่อนจะก้มหน้าลงหอมแก้มขาวเนียนและพรมจูบเร่าร้อนต่ออย่างกระหายไปด้วยความคิดถึง โซฟาตัวใหญ่ ถูกปรับพนักพิงให้เอนราบเหมือนเป็นที่นอนกว้าง สองร่างกำลังบดปากจูบทักทายกัน กับความคิดถึงและความหอมหวานที่ห่างหายจากกันไปนาน