ยิ้มเข้าไว้ ผมบอกกับตนเองอย่างนั้นในวันยันตัวลุกขึ้นยืนใหม่ เราเพียงเดิน “หลงทาง”เข้าป่าเข้าดงพลาดพลั้งจนหกล้มเท่านั้น เราหายใจรวยรินรู้สึกเหมือนตนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างก็จริง แต่ยังมีคนเดินตามหาเรานะ เขายื่นมือดึงตัวเราขึ้นประคองและก้าวเดินไปกับเรารอจนเรา แข็งแรงจึงปล่อยมือ ไม่ใช่โชคชะตาแต่เป็น “เรา” นั่นเองที่ทำให้สิ่งนี้เกิดขึ้น ชีวิตยังมีความหวังเสมอ แม้นเราเคยเผลอเรอใช้อย่างสิ้นคิดก็ตามที ชีวิตเราอาจยังไม่ดี”แต่ใช่ว่าเราจะ “มีความสุข”ไม่ได้ ใช้ชีวิตให้คนที่รักเราไม่ต้องออก“ตามหา” เราไขว่คว้าความสุขมาครอบครองโดยไม่ต้องมีเงินทองให้มาก สุขให้คนอื่น “อิจฉา”จนเขากล่าวหาว่าเรา “สุขเกิ้น” ทำแค่นี้เอง มาครับผมจะเล่าให้ฟัง