วรกายสูงใหญ่เดินวนเวียนอยู่ในห้องรับรองของพระตำหนักขาวร่วมสองชั่วโมงแล้ว แต่ชีคราห์มาลก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของนางสนมแพศยาเสียที หรือแม้กระทั้งไอ้ราอูมันก็หายหัวไม่มาเสนอหน้ารายงานอะไรให้พระองค์ทรงทราบบ้างเลย จะมีใครรู้บ้างไหมว่าในพระทัยของพระองค์ตอนนี้ร้อนรุ่มจะแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ทรงร้อนรนจะไม่เป็นอันทำอะไรทั้งนั้น งานการก็ไม่มีกระจิตกระใจจะทำ ไม่ว่าใครก็เข้าหน้าชีคหนุ่มไม่ติดเลยสักคน แม้กระทั้งนางกำนัลของตำหนักขาวนำสำรับเที่ยงมาถวาย ก็โดนไล่ตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน “ปัดโธ่เว้ย! ทำไมไม่มากันสักที!” ทรงสบถอย่างหัวเสีย ก่อนที่จะทรงเหลือบไปเห็นเจ้าราอูมันเดินทำหน้าตาแปกลๆ เข้ามาหา “ข้าบอกให้เจ้าไปตามพระสนมมาพบข้าไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมนางยังไม่มาอีก” ทรงตวาดถามเสียงดังลั่น “เอ่อ พระสนมทรงเสวยมื้อเที่ยงอยู่พ่ะย่ะค่ะ” ราอูเอามือขึ้นลูบแก้มที่เพิ่งถูกลวนลามมา ทูลรายงานอย่างเลื่อนลอย เพราะหัวใจไม่ได้อยู่กับตัวเสียแล้ว “กินมื้อเที่ยง! กับไอ้หมอนั่นน่ะรึ!” ทรงเพิ่มระดับความดังของเสียงที่ทรงตวาดถาม ให้ดังมากขึ้นไปอีก นางกำนัลที่หมอบกราบรอรับใช้อยู่ด้านหน้าห้องถึงกับสะดุ้งไปตามๆ กัน “พ่ะย่ะค่ะ” ราอูยังคงตอบอย่างเลื่อนลอย เห็นได้ชัดว่าไม่ว่าเสียงดังพิโรธของชีคราห์มาลจะดังสักเพียงใด มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้องครักษ์หนุ่มหลุดออกมาจากภวังค์สีชมพูของตัวเองได้เลย “แล้วไอ้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร เจ้าไปสืบมาหรือยัง” ทรงขมวดคิ้วถามคนสนิทอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์อย่างเต็มที เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใจลอยไม่เลิกเสียที “ชื่ออุซมานพ่ะย่ะค่ะ” อีกครั้งที่ราอูยังคงตอบอย่างเลื่อนลอย “แล้วมันเป็นใคร มันเป็นอะไรกับโมชาห์” “กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” ราอูยังคงตอบอย่างเลื่อนลอย...เช่นเดิม “แล้วมันกลับไปหรือยัง” “กระหม่อม...ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” “อุว่ะ! ไม่ทราบ ไม่ทราบ อะไรก็ไม่ทราบ ใช้ให้ไปทำอะไรไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” “กระหม่อม...ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ” ราอูยังคงใจลอยไม่รู้ตัว ว่าตอนนี้พายุทรายกำลังจะถาโถมโหมกระหน่ำอยู่รอมร่อแล้ว “ราอู!! เจ้ารีบไปให้พ้นหน้าข้าเลยไป!” ในที่สุดชีคหนุ่มก็สิ้นสุดความอดทน รีบตวาดไล่ใจคนใจลอยให้ไปให้พ้น ก่อนที่พระองค์จะสั่งขังลืม แต่ดูเหมือนว่าไอ้คนใจลอยมันก็ยังไม่รู้ตัว ยังเดินเอามือกุมแก้มเดินเลื่อนลอยออกไป ทิ้งไว้ให้ชีคหนุ่มเพิ่มอาการหงุดหงิดกระวนกระวายพระทัยมากกว่าเดิมเสียอีก แขนเรียวเสลาถูกกระชากอย่างแรง จนร่างบอบบางปลิวเซเข้าไปปะทะยังอกแกร่งกำยำอย่างแรง แต่ก็ดูเหมือนยังไม่หนำใจผู้กระทำ เพราะว่าร่างบอบบางยังถูกจับเขย่ากระแทกกระทั้นอย่างแรง หัวพระสนมสาวหัวสั่นหัวคลอนไปหมด “หม่อมฉันเจ็บนะเพคะ” โมชาห์สะอื้นร้องบอก เด็กสาวพยายามจะขื่นตัวออกห่าง แต่ก็ทำได้อยากยิ่ง และก็ไม้เข้าใจเหลือเกินว่านางไปทำอะไรให้ท่านชีคทรงไม่พอใจเอาอีก ถึงได้มาทำกับนางเช่นนี้ ทั้งที่นางก็ไม่เข้าไปวุ่นวายยุ่งเกี่ยวกับพระองค์แล้ว “มันเป็นใคร!” ทรงตวาดถาม