‘อันดามัน ดาวประดับบ่า ล่องหน เส้นผมบังภูเขา มุก’ ปริศนาทั้งห้า ที่ณิชาต้องสืบเพื่อแก้ปม ปริศนาทั้งห้า ที่เชื่อมต่อ โยงใยไปถึงคำว่ามุกร้อยกะรัต ปริศนาแห่งความท้าทายที่มาพร้อมความตายของพี่ชาย นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ณิชาเลือกที่จะสานต่อ ทำภารกิจเปิดฉากเกมกระชากวิญญาณนี้ให้สำเร็จ เพื่อสืบหาผู้อยู่เบื้องหลัง ซึ่งความจริงที่ได้รู้ ทำให้เธอต้องเลือกระหว่างหน้าที่หรือความรัก ---------------------------------------------------------- “ผมให้คุณ” “กุหลาบ” พนิตาหยุดมือที่กำลังหั่นต้นหอม ก่อนจะยื่นไปรับกุหลาบที่ชายหนุ่มส่งให้ ศกลยิ้มนำทางมาก่อน จากนั้นก็เอ่ยบอกว่ากุหลาบช่อนี้ให้เธอเพื่ออะไร “ขอโทษเรื่อง…วันนั้น” ชายหนุ่มไม่ได้ออกเสียงว่าเรื่องอะไรซึ่ง พนิตาก็รู้ “ชิส์…เมื่อเช้าคุณผ่านร้านขายพวงมาลัยมาหรือไง” คนได้รับกุหลาบย่นจมูกถาม ศกลถึงกับตาโตหันขวับมามองเธอที่รู้ทัน “รู้ด้วยเหรอ” “จะขอโทษทั้งทีหัดเอาดอกสวยๆ มาให้กันหน่อยก็ไม่ได้ ลงทุนมั่งสิ” พนิตาใช้กุหลาบในมือแตะลงไปบนใบหน้าชายหนุ่มสองสามครั้ง ศกลได้แต่ยิ้มที่เธอรู้ทัน เพราะกุหลาบนี่เขาได้ตอนขับรถขากลับแล้วผ่านร้านขายพวงมาลัยพอดี พอเห็นกุหลาบก็ไม่รู้อะไรดลใจให้จอดรถแล้วลงไปซื้อ แต่ไม่คิดว่าพนิตาจะรู้ทันเขาซะนี่ “โอเค เอาไว้คราวหน้า ผมจะซื้อกุหลาบให้คุณเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มบอกเป็นนัยถึงจำนวนกุหลาบที่ว่านั่น “นั่นก็เยอะไป” คนฟังแอบยิ้มแต่ไม่ยอมให้ชายหนุ่มเห็น “ไม่เยอะ เพราะสิ่งที่ผมจะขอคุณคือ…” ----------------------------------------------------- “ให้ฉันได้นานเท่าไหร่” “นาทีเดียว!” “โอเค” ณิชาเอ่ยรับ แม้จะสั้นแต่ก็ยังดีกว่าไม่ได้สักวินาที เธอรีบว่ายน้ำเข้าไปภายในตรงไปยังหอยมุกที่อยู่ใกล้สุด หอยเหล่านี้ถูกห้อยแขวนกับเชือกร้อยหอยก่อนจะวางไว้เป็นระยะๆ เชือกที่เห็นแขวนไว้ใต้แพ ชีต้าสาวหยิบมีดพกออกมาก่อนจะตัดเชือก แต่ทว่าเชือกนี้เหนียวกว่าที่คิดคล้ายผสมกับลวดด้วยซ้ำ เวลาของเธอก็ยิ่งลดน้อยลงไปทุกขณะ ณิชาออกแรงทั้งหมดเท่าที่มีงัดออกมาใช้ เธอต้องตัดเชือกเส้นนี้ให้ได้ “เร็วหน่อยชีต้า” ปีเตอร์เอ่ยเร่งเพราะเวลาลดลงไปมากแล้ว “ฉันเร็วแล้ว แต่เชือกมันเหนียว” “ยี่สิบวินาทีชีต้า” ปีเตอร์แทบนั่งไม่ติดที่เมื่อยังเห็นณิชาอยู่ที่เดิม เธอยังคงพยายามตัดเชือกที่เหนียวเป็นพิเศษนั่นออกอย่างตั้งใจ แต่เวลานี่สิที่ไม่รอ “สิบห้า…” หัวใจของปีเตอร์เต้นรัวไม่แพ้คนฟัง “สิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง หนึ่ง…ชีต้า!” เสียงตะโกนของปีเตอร์ดังลั่น ชายหนุ่มยกมือขึ้นปิดหน้า ยีผมบนศีรษะจนยุ่งเหยิงไปหมด ภาพที่หน้าจอขุ่นมัวจนมองไม่เห็นอะไร ณิชาขาดการติดต่อไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น “โอเค ฉันออกมาแล้ว ไม่เป็นอะไร ร่างกายยังอยู่ครบ” “เธอกำลังทำให้ผมเป็นบ้า” “ตื่นเต้นดีออก” น้ำเสียงขี้เล่นของคนที่เพิ่งรอดตายจากเส้นเลเซอร์เอ่ยขึ้น ใช่ว่าปีเตอร์จะโล่งอกคนเดียว ณิชาก็โล่งอกมากด้วย เธอมองกลับไปยังอุปกรณ์ที่เกือบคร่าชีวิตเธอ ทำให้ปีเตอร์เห็นอะไรบางอย่างลอยผ่านหน้าจอไป ก่อนจะถามเสียงห้วน “แล้วไอ้เศษรองเท้ากบที่ลอยไปนั่นคืออะไร...ห๊า!” “ก็แค่รองเท้ากบไม่ใช่ข้อเท้าของฉันก็แล้วกัน อย่าบ่นเป็นตาแก่หน่อยได้ไหม” ณิชาเอ่ยขำๆ ก่อนจะว่ายขึ้นไปเหนือผืนน้ำ “เธอนี่มัน” --------------------------------------------------------- “รู้อะไรไหม คู่หูของคุณอาจกำลังคิดไม่ซื่อ เพราะเขาจ้างโจรไปปล้นไข่มุกที่เกาะ แหวนนั่นฉันก็เคยเห็นมาก่อนและรู้แล้วว่ามันทำงานยังไง ฉันถึงเอาวิธีเดิมที่เคยจัดการผู้ที่ใช้มันมาประยุกต์ใช้กับคนอย่างคุณ ฉันทำสำเร็จ” ณิชากัดฟันพูดออกไปอย่างเจ็บปวด เธอไม่มีวันยกโทษให้คนที่ฆ่าพี่เธออย่างแน่นอน ไม่มีวัน! “ไม่จริง” คนฟังส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อหู ไม่มีใครจับเขาได้ทั้งนั้น ต่อให้จนมุมเขาก็จะหนีพ้น เดชาคิดเข้าข้างตัวเองกระทั่งช่วงเวลาที่อันตราย “หักหลังคนอื่นมามาก ตอนนี้ถึงเวลาที่จะถูกหักหลังโดยคนใกล้ตัวเองบ้าง เป็นไง เจ็บไหม” “เพื่อนฉันไม่ทำแบบนั้น” เดชาปฏิเสธทันที เพราะมั่นใจว่ารู้จักนิสัยใจคอของอาทิตย์ ถึงจะร่วมมือกันหักหลังอลัน แต่เขาไม่เคยคิดจะหักหลังอาทิตย์แน่ อาทิตย์เองก็ไม่คิดจะทำแบบนั้นเป็นอันขาด เขาไม่มีวันเชื่อคำพูดพล่อยๆ แบบนี้ “เขาอาจจะทำหรือไม่ แต่ตอนนี้คุณก็หักหลังเขาไปแล้ว เพราะถ้าเป็นเพื่อนรักกันจริงจะบอกเหรอว่าเขาคือคนที่ฆ่าพี่ฉัน มิหนำซ้ำเรื่องเก็บมุกที่ฟาร์มนั่น คุณได้บอกเขาหรือเปล่าล่ะ ฉันเดาว่าคงไม่” คำพูดของณิชาทำให้เดชาอึ้งที่ถูกตอกหน้ากลับมา ---------------------------------------