รัก...ไม่มีถูกไม่มีผิด มีแต่รักหรือไม่รัก ความรัก...ไม่ใช่รางวัลของความดี ทำดีหรือไม่ดีไม่ได้มีผลอะไร...เพราะคนไม่รักก็คือไม่รัก ----------------------------------- “หลับสบายเชียวนะแม่ตัวดี!!!” ผ้าห่มนวมผืนหนาถูกดึงออกจากการห่มคลุมตัวหญิงสาวเอาไว้ ร่างบางสะดุ้งตื่นทั้งๆ ที่เพิ่งจะได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา “คุณคีม...” “ใช่...ฉันเอง ทำไม!! เห็นผัวตัวเองมันน่าตกใจนักเหรอ” เสียงห้าวมาพร้อมกับการคุกคามอันรวดเร็ว ชายหนุ่มกระโดดขึ้นเตียงเข้าถึงตัวหญิงสาวที่ลุกนั่งหน้าซีดอย่างง่ายดาย ณัฏฐนิชมองด้วยความฉงนใจไม่รู้ว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจเข้าอีก เธอหลบสายตาคมที่จ้องราวจะกินเลือดกินเนื้อพยายามทำตัวสงบเสงี่ยมด้วยรู้ชะตากรรมของตัวเองดี ขนาดเธอไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ถ้าเขาไม่พอใจก็สามารถหาเรื่องให้เธอผิดอยู่ได้วันยังค่ำแล้วครั้งนี้ล่ะเธอจะโดนยัดเยียดข้อหาอะไรอีก “เธอทำแหวนของขิงหาย...บอกมานะว่าแอบไว้หรือเปล่า!!” ณัฏฐนิชมองเขาด้วยสายตางงงัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน รู้แต่เพียงว่ามันเกี่ยวของกับผู้หญิงของเขาอีกแล้ว หญิงสาวตาแดงก่ำน้ำตาคลอหน่วยด้วยความน้อยใจเสียใจ “แหวนอะไรฉันไม่รู้เรื่องนะ ไม่เคยเห็นมันเลยด้วยซ้ำ” เธอปฏิเสธด้วยความจริง เบนหน้าหลบตาคมดุที่จ้องเขม็งอย่างหวาดๆ “ไม่รู้ไม่เห็นเหรอ...ฉันจะบอกให้ก็ได้ แหวนที่ฉันคล้องสร้อยคอห้อยติดตัวไว้ตลอดเวลาไงล่ะ ทีนี้เคยเห็นหรือยังแล้วจำได้ไหมว่าเห็นตอนไหน” คราวนี้คนถูกถามกลับหันมองอย่างค้อนๆ ด้วยความอาย เธอพอจะนึกออกแล้วว่าเคยเห็นมันจริงๆ นั่นแหละในตอนที่เขาเปลือยกายล่อนจ้อนร่วมรักกับเธอนั่นเอง “ถึงจำได้ฉันก็ไม่รู้อยู่ดี คุณบ้าหรือเปล่าฉันจะแอบเอาไปทำไมกัน” หญิงสาวยังคงปฏิเสธโดยสิ้นเชิง เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็โยนความผิดมาให้เธอรับอยู่เสมอโดยที่ไม่เคยถามเหตุผล “มันหายตอนที่อยู่ในทะเลไงล่ะ ทีนี้บอกมานะว่าเธอเอาไปไว้ที่ไหน” “คุณคีม...คุณจะบ้าเหรอตอนอยู่ในทะเลคุณเกือบจะกดให้ฉันจมน้ำทะเลตาย แล้วยังถูกไล่ยิงสาดกระสุนใส่ ฉันจะเอาสมองที่ไหนคิดเอาสร้อยของคุณได้อีก” “นี่เธอ!!!...” “ไม่ว่าอะไรที่ทำให้คุณอารมณ์เสียทุกอย่างจะต้องมีฉันเป็นต้นเหตุทั้งหมดเลยใช่ไหม ถึงไม่ใช่ ฉันก็ถูกคุณยัดเยียดให้ตลอดเวลาว่าเป็นคนผิด” แม้ตอนพูดจะไม่กล้ามองหน้าดุดันนั้นแบบเต็มๆ แต่ด้วยความอัดอั้นหลายๆ อย่างทำให้ณัฎฐนิชสวนกลับความรู้สึกของตัวเองออกไปบ้าง “ฮึ...ไม่เจอกันไม่กี่วันปากดีขึ้นเยอะเลยนะ ทาสแท้ของเธอมันเริ่มออกลายมาทีละนิด จะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไงว่าเธอกำลังอิจฉาทุกอย่างที่เป็นขิง อยากจะแทนที่เขายังทำสำเสร็จเลยนี่ จะยากอะไรกับการกำจัดของต่างหน้าของเขาล่ะ” คนที่นั่งคุกเข้าข้างๆ ดูเหมือนจะไม่ยอมลดราวาศอกเช่นกัน อคิราห์กำหมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถูกยอกย้อนแบบไร้ความเกรงกลัว “นี่คุณว่าฉันอิจฉาคุณขิงถึงขนาดต้องทำลายสร้อยบ้าๆ นั่นเลยเหรอ” “หรือมันไม่จริง...” “อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย จะบอกให้รู้นะฉันไม่มีความจำเป็นต้องอิจฉาคนที่ตายไปแล้ว เพราะฉันไม่เคยอยากแตะต้องของอะไรที่เป็นของเธอคนนั้น...แม้แต่คุณ”