“คุณควรกลับไปได้แล้ว” อัจจิมาฉวยโอกาสตอนที่ไลลาหันไปเล่นตุ๊กตาหมีสีหวานตัวใหญ่เกือบเท่าเจ้าตัว บอกชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอย่างสบายอารมณ์บนโซฟา “และช่วยขนของที่คุณซื้อมากลับไปด้วย” คราวนี้คนที่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับประโยคข้างต้นเริ่มหรี่ตามอง หญิงสาวที่เดินเก็บของเล่นและเสื้อผ้าที่เขารื้อออกมาดูกับไลลาใส่ถุงรวบรวมมาวางไว้เบื้องหน้าก่อนจะเดินไปที่ตุ๊กตาที่หนูน้อยกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไลลาคืนตุ๊กตาให้คุณลุงเขาไปนะลูก เดี๋ยวแม่จ๋าจะซื้อให้ใหม่” “ไลลาจะเอาตัวนี้” เด็กน้อยกอดตุ๊กตาที่อัจจิมาจะดึงออกไว้แน่น จนเธอส่งเสียงดุอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนใส่ลูกสาวสุดที่รัก ไลลาน้ำตาปริ่มเมื่อเห็นท่าทางของมารดาก่อนจะเริ่มน้ำตาแตก “ไลลาจะเอาตัวนี้ แม่จ๋าอย่าเอาพี่หมีของไลลาไป” เด็กน้อยกอดตุ๊กตาไว้แน่น “แม่บอกว่าให้คืนเขาไป” หญิงสาวลืมตัวขึ้นเสียงใส่ลูกด้วยอารมณ์กดดัน ดึงตุ๊กตาออกจากไลลาจนหนูน้อยเซถลา “นี่คุณเป็นบ้าไปแล้วรึไง” เวสเดินเข้ามารับร่างน้อยไว้ได้ก่อนที่จะล้มลงกระแทกพื้น ดึงตุ๊กตาออกจากมืออัจจิมาที่รีบก้าวไปหาลูกสาวด้วยสีหน้ารู้สึกผิดกับการกระทำของตัวเอง “คุณอย่ามายุ่งเรื่องในครอบครัวของฉันได้ไหม ปล่อยลูกฉัน แล้วก็เชิญคุณกลับไปได้” ยิ่งหญิงสาวตะเบ็งเสียงดังเท่าไหร่ร่างในอ้อมแขนของเวสก็ยิ่งร้องไห้ดังขึ้นเท่านั้น หนูน้อยซุกหน้าลงบนซอกคอชายหนุ่มสะอึกสะอื้น อัจจิมาใจหายเมื่อเห็นอาการเสียอกเสียใจของลูกสาว “ไลลามาหาแม่จ๋านะ” เธอขยับตัวเดินเข้าไปใกล้แต่เวสเบี่ยงตัวหลบด้วยดวงตาขุ่นขวางลูบหลังลูบไหล่ให้ร่างน้อยคลายสะอื้น “คุณไม่มีสิทธิ์มากีดกันฉันกับลูก ส่งไลลามาให้ฉัน” “คุณเลิกทำตัวไร้เหตุผลเมื่อไหร่ผมจะส่งลูกคืนให้” เวสพยายาม “ฉันเป็นแม่ ฉันจะปลอบลูกเอง คุณไม่มีสิทธิ์” “แน่ใจหรือว่าคุณมีสิทธิ์คนเดียว อัจจิมา” เวสะกดเสียงต่ำจ้องหน้าเธอเขม็ง “ยิ่งคุณพยายามกีดกันผมจากไลลาเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ผมสงสัย...” เขาปล่อยให้หญิงสาวยืนอึ้งกับคำพูดนั้น ก่อนจะหันไปปลอบโยนร่างในอ้อมแขนต่อ ‘เขารู้อะไรมา...ทำไมถึงพูดแบบนี้ ไม่ได้! เธอจะยอมรับไม่ได้’ หญิงสาวมองไปที่สองพ่อลูกด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ขนาดยังไม่รู้ว่าสายเลือดครึ่งหนึ่งของไลลาเป็นของเขายังสนิทสนมกันจนเธอเกือบแทรกเข้าไปไม่ได้ แล้วถ้ารู้ความจริงขึ้นมาเขาจะไม่พรากลูกไปจากเธอหรือ... “เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมลูก” แหวนที่เอากับข้าวมาฝากเช่นเคยถามอย่างสงสัยเห็นแก้มใสเปียกน้ำตา “โดนแม่เขาดุเอานะครับ” เวสตอบแทนร่างในอ้อมแขน แหวนมอง ชายหนุ่มที่อุ้มไลลาด้วยสายตาพินิจ “คุณคงจะอยู่เมืองไทยนานแล้วสิพูดภาษาไทยชัดเลย” แหวนชมพร้อมรอยยิ้ม นึกแปลกใจที่เด็กน้อยที่ตัวเองเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กดูไว้เนื้อเชื่อใจชายหนุ่มแปลกหน้านี่เหลือเกินทั้งที่ปกติหวงตัวไม่ยอมให้ใครอุ้มง่ายๆ “ไม่หรอกครับปกติผมอยู่อเมริกา ส่วนภาษาไทยนี่ผมจ้างครูมาสอนให้” “อ๋อ งั้นหรือ คุณคงเป็นญาติข้างพ่อเจ้าไลลาละสิ” แหวนชวนคุยแต่คนที่ได้ยินคำถามกลับทำหน้างง “ทำไมคุณป้าถึงคิดว่าผมเป็นญาติของพ่อไลลาละครับ” “อ้าวแล้วไม่ใช่หรือ...ขอโทษที คนแก่ก็อย่างนี้แหละ พอดีฉันเห็นเจ้าตัวเล็กนี่หน้าตาคล้ายๆ คุณ ก็เลยเข้าใจผิดคิดว่าคุณอาจจะเป็นพี่ชายหรือน้องชายของพ่อเจ้าตัวเล็กนี่” “คุณป้าไม่เคยเห็นพ่อของไลลาหรือครับ” เวสถามกลับ ‘ก็ไหนว่ามีคนรักที่รักกันมานานหลายปี แล้วทำไมป้าข้างบ้านที่สนิทสนมกันขนาดนี้ถึงไม่เคยรู้จักหรือเห็นหน้า’