มีคนเข้ามานั่งให้ยกน้ำชาให้ดื่มอีกหลายคู่ เรวัชไม่รู้ว่าคนที่นั่งคุกเข่าข้างๆจะรู้สึกเหมือนตนหรือไม่ เพราะหล่อนยังคุกเข่าบนหมอนในท่าเดิม แหงนหน้าเจรจากับผู้ใหญ่ที่มารับน้ำชาไปจิบ แล้วก็วางซองแดงลงในถาด ซองแดงที่เรวัชแอบคำนวนในใจว่า ถ้าซองละพัน กว่าจะจบพิธีตรงนี้ มันไม่น่าจะน้อยกว่ายี่สิบซอง เอ..มันต้องหารสองสิ .. อูย แต่ปวดเข่าโว้ย. เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีวะ ..! กว่าจะเสร็จพิธี อาแป๊ะเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาอวยพรเป็นภาษาจีนยาวเหยียด เรวัชก็ถึงกับหน้ามืด เข่ายอกจนอยากจะทรุดลงไปนอน ดังนั้น พอมีเสียงบอกให้ลุกได้ เจ้าสาวก็ลุกเลย หากเจ้าบ่าว . ทำได้แค่ชันเข่าข้างหนึ่ง โดยไม่อาจยกตัวขึ้นยืนได้ เพราะเหน็บกินจนชาดิก “ลุกสิ !“ เสียงกระซิบเอ็ดมาจากผ้าคลุมหน้าบาง เห็นตาหล่อนขึงเขม็ง ก่อนยอมยื่นมือไปให้ หากเรวัชสั่นหน้า แข็งใจยันตัวขึ้น แต่ก็ต้องหยุดยืนเป็นครู่ คราวนี้ เสียงสบประมาทจากผ้าคลุมทำให้ชักโมโห “แค่นี้ ก็ไม่ไหวแล้ว..เฮอะ !“ หนอย ดูหมิ่นกันเกินไปแล้ว ยัยลูกท้อ! วันนี้ล่อทาแก้มซะแดงเชียว เขาแข็งใจเดินตาม เมื่อคุณพ่อเข้ามาแตะแขนให้เดินตามขบวนแขก ตามเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าภาพ “เชิญกินโต๊ะก่อน เย็นนี้ ไปขึ้นรถบัสไปที่โรงแรมนะ มีเลี้ยงฉลองที่โน่น “ เรวัชแทบหมดแรงเดิน อะไรวะ ยังมีงานเลี้ยงฉลองอะไรอีก แค่นี้ ก็แทบอ๊วกแล้ว.. เกิดมา ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเป็นเจ้าบ่าวในพิธีบ้าๆแบบนี้ เคยแต่ฝันว่า จะได้แต่งงานกับไฮโซฯในโรงแรมหรูหรา แขกเหรื่อที่มาล้วนระดับผู้ลากมากดี ไม่เคยคิดหรอกว่าจะต้องมาทำพิธียกน้ำชา กินโต๊ะจีน ..