“มองอะไร หรืออยากจะเอาผัว” เขาส่องกระจกตรงหน้าเห็นซาน่ากำลังนั่งจ้องมองมาทางเขาอยู่จึงกระชากเสียงถามขึ้น “ทำไมทำแบบนี้” “แล้วไง ใครสน แต่งงานด้วยก็บุญเท่าไหร่แล้วยัยแหม่ม!" ถอดชุดออกโยนทิ้งเหลือแต่งร่างกึ่งเปลือย เพราะเหลือแต่กางเกงบ็อกเซอร์ตัวเดียวติดกาย “แล้วนั่นจะไปไหน” เมื่อเห็นเจ้าบ่าวแต่งตัวด้วยกางเกงยีนส์และเสื้อกล้าม และตามด้วยเสื้อลายสก๊อตพาดไหล่ “เสือก!" ซาน่าสะดุ้งกับคำตะโกนตอบกลับมา หล่อนกัดฟันแน่น เขาตั้งใจทำให้หล่อนอับอายผู้คน “คุณเป็นผัวฉัน เราแต่งงานจดทะเบียนสมรสกันแล้ว” ใช่ ตอนผูกข้อไม้ข้อมือมีเจ้าหน้าที่ทะเบียนมาจดทะเบียนสมรสให้ด้วย “จดแล้วจะทำไม ไม่ได้จดสัญญาชีวิต จะทำอะไร จะไปไหน ไปเอากับแมวหมาข้างนอกก็เรื่องของผัวไหมล่ะ เป็นแค่เมียในทะเบียนอย่าเสือก! แค่นี้ยังไม่พอใจอีกเหรอที่ทำให้ฉันหมดตัว สมบัติทุกอย่างเป็นของเธอหมดแล้ว เชิญ! อยากได้ก็เอาไปเลย คนอย่างหรรมใหญ่ไม่ง้ออยู่แล้วเว้ย!" ในเมื่ออยากแต่งงานคิดว่าจะใช้ทะเบียนสมรสและชีวิตหลังแต่งงานบังคับคนอย่างหรรมใหญ่ไม่มีทางเสียหรอก เขาจะทำให้หล่อนรู้จักนรกบนดิน ในเมื่ออยากผูกรั้งเขาด้วยการแต่งงานดีนัก “นั่นจะไปไหน ไปได้ยังไง แขกยังไม่กลับเลย” เธอเดินไปกระชากข้อมือใหญ่ให้หยุดเดิน “ช่างหัวแขกเธอสิ ฉันจะไปข้างนอก แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” "โอ๊ย!" ซาน่าเสียหลักล้มหัวกระแทกกับขอบตู้เสื้อผ้า ด้านคนทำทำได้แต่มองดูสาวเจ้าเจ็บคิ้วแตก เขาอยากเข้าไปกอดปลอบและถามว่าเธอเจ็บไหม แต่ก็เลือกที่จะไม่ทำ เลือกเดินหนีออกจากห้องหอไปโดยไม่คิดจะหันกลับมามองซาน่า ปัง! ซาน่ากำมือแน่น แล้วลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเจ้าสาวออก น้ำตาไหลรินอาบสองแก้มอย่างห้ามไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเพราะอะไร เพราะอะไรทำไมถึงร้องไห้เมื่อเขาทิ้งไปแบบนี้ เธอไม่กล้ายอมรับกับตัวเองว่าตอนนี้เธอปันใจให้สามีไปเสียแล้ว ทั้งที่รู้จักกันไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำไป “นั่นหรรมจะไปไหน” พร้อมใจร้องถามลูกชายที่เดินลงมาจากชั้นสอง “ไปข้างนอกครับพ่อพร้อม” หรรมใหญ่ตอบผู้เป็นพ่อแล้วก้าวยาว ๆ ไปยังทางออกจากบ้าน ทำให้แขกที่มาร่วมงานแต่งงานต่างมองตามด้วยความสงสัย “เฮ้! จะไปไหนไอ้ลูกเขย” เป็นสมิธเองที่เดินตามลูกเขยไปติด ๆ “เรื่องของผมพ่อตา ผมจะไปไหน เสือกอะไรด้วย ชีวิตของผม” หยุดแล้วโต้ตอบพ่อตากลับอย่างไม่เคารพ ไม่เคารพเหมือนครั้งแรกที่เจอจนตอนนี้ก็ยังไม่เคารพคนตรงหน้า แม้จะเป็นพ่อตาของตนก็ตาม “เออ! ดี งั้นกูจะพาลูกกูกลับ เรื่องหย่ากูจะให้ซาน่าส่งมาให้ทีหลัง” พูดจบก็เดินกลับไปหาภรรยาและเพื่อนของภรรยา “วิกลับอเมริกากันตอนนี้เลย ไปตามลูกด้วย เราจะกลับ” “สา...” “กลับวิ” ยังไม่ทันได้พูดกับสาลิกาจบ ภาวิกาก็โดยสามีพูดแทรกอีกครั้ง ด้านเจ้าบ่าวหมาด ๆ ได้ยินทุกอย่าง เขาหาได้สนใจไม่ ซาน่าจะอยู่จะไปก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอยู่แล้ว แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงปวดหน่วงเมื่อรู้ว่าหล่อนจะจากไปจากสายตา แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งเดินออกไปยังโรงจอดรถ แขกที่มาร่วมงานแต่งงานของหรรมใหญ่ในวันนี้ต่างมีเรื่องเอาไปเล่าลือนินทากันสนุก เมื่อเจ้าบ่าวออกไปจากงานแต่งงานทั้ง ๆ ที่แขกในงานยังคงอยู่เต็มงาน และเจ้าสาวเองก็เช่นกัน เจ้าสาวก็กำลังจะกลับไปอเมริกาเช่นกัน