นิยายลำดับ 13 ในชุดธิโมส์ ความรู้ทำให้คนเราสง่างาม ทำให้ไม่กลัว... แม้จะรู้เช่นนั้น หากศิตาก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าหล่อนกล้าพอหรือไม่ที่จะก้าวไปข้างหน้าเพื่อแสวงหาความรู้และความจริงมาดับความกลัวในหัวใจ กล้าที่จะก้าวเดินเพียงลำพังไปสู่คนัฆ ดินแดนกันดารห่างไกลซึ่งเชื่อกันว่าเป็นดินแดนของกูตูร์ หนึ่งในเทพเจ้าสูงสุดของธิโมส์ที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมและดุร้ายที่สุด ใครจะคิดว่างานแรกในชีวิตหลังจากจบการศึกษาสำหรับหญิงสาวชาวอลากาสอย่างหล่อน จะคือการเป็นครูในโรงเรียนเล็กๆ ในหมู่บ้านที่ทั้งลึกและห่างไกลอย่างคนัฆ ดินแดนที่เต็มไปด้วยตำนานความเชื่ออันน่าหวาดหวั่น มิหนำซ้ำเรื่องราวเล่าขานเกี่ยวกับผู้คนในแถบถิ่นนี้ยังบอกหล่อนว่า ผู้คนชาวคนัฆที่สืบเชื้อสายมาจากกูตูร์ ยังดิบเถื่อน โหดร้าย ไม่ผิดกับอสูร แต่เพราะเชื่อว่า เมื่อได้รู้ ก็จะไม่กลัว ศิตาจึงเดินทางไปที่นั่น และรับรู้ความจริงเกี่ยวกับคนัฆด้วยตาตน คนัฆที่ศิตาได้เห็น ได้รู้จัก ไม่ใช่คนัฆที่ถูกซ้อนทับด้วยภาพกูตูร์อย่างที่คนภายนอกมอง ยิ่งวันที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ หญิงสาวยิ่งได้พบแง่งามของผู้คนที่หล่อนเคยหวั่นเกรง เหนืออื่นใด ใครบางคนในดินแดนลึกสุดของธิโมส์นี้ยังทำให้ศิตาได้ซึมซับบทเรียนใหม่ ว่าด้วย “ความกล้า” ที่จะไปให้พ้นจาก “ความกลัว” ทว่าขณะที่หัวใจของหญิงสาวเปิดกว้างเพื่อเรียนรู้ความจริงในดินแดนที่ถูกปาดป้ายจนทึบทึมด้วยตำนานความเชื่อปรัมปรา เรื่องร้ายกลับกระหน่ำซัดดินแดนและผู้คนที่ถูกสาปอีกครั้ง คล้ายว่ากูตูร์ไม่ยอมปล่อยมือจากพวกเขา เป็นกูตูร์หรืออสูรตนใดที่ทำเรื่องเลวทรามต่ำช้านี้ เป็นคนัฆคนใดที่ไม่อาจสลัดทิ้งสัญชาตญาณดิบเถื่อน หรือที่แท้...เป็นเพียงคนที่มี “คนัฆ” ซ่อนอยู่ในหัวใจ และพร้อมจะปล่อยให้มันผงาดเงื้อมเมื่อกิเลสและความกลัวเข้าครอบงำ