“ฉันจะกลับบ้าน กลับเมืองไทย คุณไม่มีสิทธิ์พาฉันมาแบบนี้” ช้องนางบอก เธอยังมีภาระที่ต้องทำต้องจัดการและเธอยังมีมารดาที่จะต้องดูแล “ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ในเมื่อผมซื้อตัวคุณมาแล้ว คุณก็จะต้องอยู่ที่นี่กับผม” เลโอเน่บอกในเมื่อเขาเสียเงินไปแล้วเขาก็จะไม่มีวันยอมปล่อยหญิงสาวไปเด็ดขาด “ไม่มีทางฉันไม่อยู่ ฉันจะกลับบ้าน” ช้องนางจะลุกขึ้นแต่พอเธอลุกหญิงสาวก็รู้สึกมึนหัวขึ้นมา “คุณจะกลับยังไง มีพาสปอร์ตเหรอ เงินสักยูโรหนึ่งคุณยังไม่มี และอีกอย่างผมไม่มีทางเสียเงินไปฟรีๆ โดยที่ไม่ได้อะไรตอบแทนหรอกนะ นอนพักซะพอหายแล้วจะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเข้ม แต่หญิงสาวไม่ยอมทำตามที่เขาบอกหรอก ช้องนางพยายามลุกขึ้นอีกครั้งเธอไม่มีทางอยู่ที่นี่เด็ดขาด ยังไม่ทันทีที่หญิงสาวจะได้เดินไปไหนมือหนาก็คว้าแขนบางไว้ก่อน “ผมสั่งให้คุณกลับไปพักผ่อนเดี๋ยวนี้” “ไม่ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่ฉันจะกลับบ้าน” ช้องนางใช้แรงอันน้อยนิดที่มีอยู่สะบัดแขนของตัวเองออกจากมือหนาแต่ดูแล้วมันคงจะไม่สำเร็จ “ฉันไม่ให้กลับ กลับไปนอนซะ หรือถ้าไม่นอน” คราวนี้เลโอเน่ก้มหน้าลงไปจนใกล้กับใบหน้าหวาน จนหญิงสาวสามารถรู้สึกได้ถึงลมหายใจของชายหนุ่ม “คุณจะทำอะไรฉัน” “แล้วคุณคิดว่าผมจะทำอะไรกับผู้หญิงที่ผมซื้อมาดีล่ะ” ชายหนุ่มถามช้าๆ พร้อมกับก้มลงไปใกล้ใบหน้าของหญิงสาวอีกนิดจนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว