การแบ่งโรงละครออกเป็นชนิดต่าง ๆ ตามวิธีการจัดที่นั่งของผู้ชมกับเวทีทำให้สามารถแบ่งโรงละครซึ่งเป็นสถานที่สำหรับการแสดงโดยตรงออกเป็น 7 แบบ หรือมากกว่า เพื่อความสะดวกในการสื่อสารระหว่างผู้กำกับการแสดงกับผู้ร่วมงานฝ่ายต่างๆ เพื่อให้สามารถชี้นำให้ทุกฝ่ายงานทราบได้ว่า กำลังดำเนินงานในโรงละครลักษณะใด ปัญหาและอุปสรรค์ในโรงละครแต่ละชนิดมีไม่เหมือนกัน หากผู้กำกับการแสดงเลือกที่ใช้เวทีหรือโรงละครที่มีเวทีแบบโพรซีเนียม ทุกฝ่ายงานก็จะทราบได้ทันทีว่า กำลังนำเสนอผลงานที่แสดงให้ผู้ชมชมจากด้านหน้าเท่านั้น การสร้างบรรยากาศ สามารถทำได้อย่างคร่าว ๆ จากระดับ abstract จนถึงระดับสมจริง 100 เปอร์เซ็นต์แบบที่เรียกว่าแนว naturalistic setting หรือ naturalism และหากเลือกที่จะจัดการแสดงในโรงละครแบบเปิด (open stages) ซึ่งได้แก่ thrust stage, arena stage และ wrap-around stage ฝ่ายฉากและผู้ร่วมงานฝ่ายอื่นๆ ก็ต้องทำงานหนักขึ้นเพื่อให้นักแสดงสามารถเคลื่อนที่ไปได้อย่างรอบตัว และเมื่อพบว่ากำลังทำงานกับโรงละครที่สามารถจัดที่นั่งในรูปแบบใดก็ได้ตามประสงค์ที่เรียกกันว่าโรงละครแบบ flexible theatre หรือ experimental theatre ก็จะสามารถคิดสร้างสรรค์บรรยากาศลักษณะที่แปลกแหวกแนวหรือทดลองทำอะไรก็ได้จนกว่าจะเป็นที่พอใจของผู้กำกับการแสดง และจะทำงานได้อย่างสนุกและเป็นอิสระยิ่งขึ้นเมื่อตัดสินใจใช้เวทีโรงละครแบบ environmental theatre คือ ปล่อยให้ผู้ชมเลือกที่นั่งภายในโรงละครได้เองตามสบาย การแสดงแบบที่ให้นัก แสดงท่องไปตามท้องถนนเป็นรูปแบบหนึ่งของสถานที่แสดงที่เรียกว่า street theatre และเมื่อนักแสดงไปสู่จุดหมายปลายทาง สถานที่สุดท้ายที่ทำการแสดงที่อาจได้รับการออกแบบจัดเวทีเป็นเวทีกลางแจ้ง (outdoor theatre) รูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง ผู้กำกับการแสดงเป็นผู้เดียวที่ต้องตัดสินใจทำการซ้อมการแสดงให้เข้ากันได้กับเวทีที่เลือกสรร ผสานงานกับฝ่ายต่างๆ ให้ผลงานออกมาดีที่สุดดังตั้งใจ