“นี่ตกลงนอกจากนายพีชนั่นแล้ว คุณมั่วอยู่กับผู้ชายอีกกี่คน” ยิ่งมองอากัปกิริยาที่ไร้ความละอาย ก็ยิ่งชวนโมโห “อืม...ขอคิดก่อนนะ นี่รวมคุณด้วยรึเปล่า เพราะฉันก็มั่วกับคุณเหมือนกัน” เบียร์ที่ดื่มไปก่อนหน้า เหมือนได้เพิ่งมาออกฤทธิ์ เธอจึงคะนองปาก พูดพล่อยไปเรื่อย “อย่าเอาผมไปรวมกับผู้ชายของคุณ” โกรธจัดทีเดียว นี่เขากลายเป็นหนึ่งในคอลเลกชันเธอไปแล้วหรือ “ทำไมรวมไม่ได้คะ ฉันก็นอนกับคุณด้วยนี่” พูดยียวนใส่เขาไม่หยุด “แต่ครั้งเดียวไม่นับก็ได้” “คิดที่จะหยุดบ้างไหม เมื่อไหร่ถึงจะเลิกทำตัวแบบนี้” “ไม่ค่ะ ก็ฉันมันคนสาธารณะ” หัวเราะแบบมีจริต กวนอารมณ์เขาสุดฤทธิ์ ด่าไปสิ เธอมึนซะอย่าง “แพศยา!” รีทท์หลุดคำหยาบคายออกมา เธอหยุดหัวเราะค้างนิดหนึ่ง คำๆ นี้แรงจนสามารถเจาะทะลุเกราะที่เธอสวมกำบังวาจาร้ายกาจได้ แต่ก็ปั้นยิ้มหน้าระรื่นต่อ ทั้งที่ในใจเริ่มจะโกรธเขา เออแพศยาก็แพศยา “ค่ะ นี่รีทท์ คุณจะมาเดือดร้อนอะไรกับฉัน คนอื่นก็ไม่เห็นมีใครว่า แล้วคุณจะมาโวยวายทำไม” “ก็เพราะผมไม่เหมือนไอ้พวกหน้าโง่พวกนั้นไง!” รีทท์ตบเคาน์เตอร์บาร์ดังปังด้วยความโมโห เธอยอกย้อนอารมณ์เขานัก “ฉะนั้นคุณจะมาทำกับผมเหมือนอย่างที่ทำกับพวกนั้นไม่ได้ คุณต้องหยุด ถ้าต้องการก็บอกผม แต่อย่าได้แจ้นไปหาคนอื่นอีก อย่าเชียว”