“ใช่ ฉันมันโสโครก สำส่อน มั่วผู้ชาย คุณเป็นผู้ชายคนที่เท่าไหร่ของฉันนะ ฉันลืมจดได้ไง ขอโทษนะ ฉันล่าแต้มเป็นงานอดิเรกน่ะ” คำพูดของเธอ ยิ่งกระพือไฟในตัวเขาให้คุ แม้ในใจลึกๆจะไม่เชื่อเรื่องที่เธอพูดก็ตาม แต่เขาก็อยากจะจับเธอมาตีก้นให้ยับ “แล้วขายตัวมั้ย?” เธออึ้งกับคำถามเขาอยู่อึดใจหนึ่ง “ว่าไง ขายตัวรึเปล่า” เขาพูดพลางล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา หยิบธนบัตรใบละพันออกมาสามสี่ใบแล้วโยนใส่หน้าเธอ “แค่นี้พอจะซื้อเธอได้มั้ย” หัวใจของเธอแทบแตกสลาย เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า เธอเคยใจเต้นรัวเพราะคนเลวคนนี้ คนที่ดูถูกเธอสารพัด “ขอเพิ่มอีกพันได้มั้ยคะ” เธอตอบเขาด้วยสีหน้าระรื่น กวนโมโหเขาอย่างเห็นได้ชัด “พอดีค่าเช่าห้องห้าพันน่ะค่ะ” “เธอนี่มันไม่มียางอายเลยนะ” เขาหน้ายุ่งเหมือนยักษ์ ตวาดใส่เธอแวดๆ แต่เธอกลับหัวเราะ “ว่าไงคะ ตกลงที่ราคาห้าพันเท่านั้นนะคะ ถ้าคุณคิดว่ามันแพงไป ฉันจะได้โทรหา...” “หยุดนะ” คำพูดของเธอ ทำให้เขารีบล้วงเงินอีกห้าหกใบออกมาแล้วโยนใส่หน้าเธอ “ห้ามยุ่งกับพี่ใหญ่อีก ถ้าฉันรู้ว่าเธอยังยั่วเขา พ่อเธอเดือดร้อนแน่” เมื่อกำราบเธอไม่ได้ ก็ไปลงที่พ่อเธอแทนสินะ “ฮึๆ” หญิงสาวหัวเราะอย่างขมขื่น “แต่กับคุณ ฉันยั่วได้ใช่มั้ย” เขายิ้มหยัน “รีบเก็บเสื้อผ้าซะ ฉันจะพาเธอไปอยู่ที่คอนโดคืนนี้” “ไปอยู่ในฐานะอะไรคะ คนใช้ หรือว่า เมียเก็บ” เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง “คนใช้อย่างเธอ เป็นได้แค่นางบำเรอเท่านั้นแหละ อย่าริอ่านเรียกตัวเองว่าเมียเลย”