“คนปากเก่ง ปากเก่งเท่านั้นยังไม่พอปากไม่ตรงกับใจอีกด้วย ใจคิดยังไงทำไมเภไม่พูดออกมาอย่างนั้นเล่าจ๊ะ” เสียงกระเส่าเพราะอารมณ์ปรารถนามันรุมเร้าอยู่อย่างมากมายเอ่ยพูดอยู่แนบชิดติดกับริมฝีปากบางโดยที่ไม่ลืมขบกัดกลีบปากนุ่มของเธอเบาๆ เป็นการหยอกเย้าปลุกอารมณ์กระสันของหญิงสาวให้มันตื่นเตลิดขึ้นมา “เภคิดว่าครั้งนี้มันเป็นคราวซวยของเภที่ได้มาเจอพี่พัธและเภอยากให้พี่พัธกลับไปแล้วอย่ากลับมาเจอกับเภอีก เภไม่อยากเห็นหน้าพี่พัธอีกต่อไปแล้ว” “ไม่จริงหรอกเภอยากเจอพี่ เภคิดถึงพี่ตลอดมาและเภยังรักพี่อยู่ทุกลมหายใจพี่รู้ดี ตอนนี้พี่อยู่ตรงหน้าเภแล้วเภจะปฏิเสธความต้องการของตัวเองไปทำกัน เภคิดยังไงกับพี่ตัวเภเองก็รู้ดีกว่าใครและที่สำคัญพี่ก็รู้ด้วยว่าไม่เคยมองว่าพี่เป็นสามีของลิตา” “เภไม่ได้รักพี่พัธ เภไม่เคยรักเลยด้วยซ้ำอย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลยค่ะพี่พัธไม่ได้เข้ามานั่งอยู่ในใจเภพี่จะรู้ได้ยังไง เภจะรักพี่พัธได้ยังไงในเมื่อพี่เป็นสามีของเพื่อนเภ พี่พัธเป็นผัวของลิตาเภไม่เลวพอที่จะรักผัวของเพื่อนหรอกค่ะ ถ้าเข้าใจแล้วก็เชิญพี่พัธกลับไปเสียทีและอย่ากลับมาอีกบ้านเภอีกเพื่อนเมียของพี่พัธคนนี้ไม่ต้อนรับพี่พัธอีกต่อไป” “เธอโกหกพี่แล้วเภรี เภรักพี่รักพี่คนเดียวมาตลอดพี่ยังจำคืนนั้นของเราได้เป็นอย่างดี เวลานี้มีแค่เราสองคนแล้วที่รักเราจะคิดถึงคนอื่นไปทำไมกัน พี่คิดถึงเภพี่ต้องการเภเหมือนกับที่เภต้องการพี่ อย่าปฏิเสธความต้องการของตัวเองไปเลยนะครับทูนหัวเรามามีความสุขไปด้วยกันเถอะ พี่คิดถึงเภ พี่ต้องการเภเหลือเกินตั้งแต่เภจากมาไม่มีวันไหนที่พี่ไม่คิดถึงเภ” ถ้อยคำหวานซึ้งที่พรั่งพรูออกมาจากปากชายเดียวในดวงใจนั้นทำให้หัวใจของเธออ่อนยวบและเขาก็ยังทำให้กำแพงของความถูกต้องที่เภรีสร้างขึ้นมานั้นพังทลายลงไปเธอลืมสิ้นทุกอย่างลืมแม้แต่กระทั่งเขาเป็นคนต้องห้ามสำหรับเธอ เภรีลืมสิ้นแล้วความเป็นตัวตนของผู้ชายคนนี้ ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นผัวของเพื่อนรัก เพราะความต้องการที่ถาโถมเข้ามาเธอจึงไม่ต้องรอให้เขาเอ่ยปากเชิญชวนเธออีกครั้งในที่สุดแล้วเภรีก็เป็นฝ่ายโผเข้าหาร่างสูงที่ยืนอยู่กลางหว่างขาเธอด้วยความเต็มใจ ดวงหน้าหวานเป็นฝ่ายแหงนเงยใบหน้าของตัวเองพร้อมกันนั้นเรียวปากอิ่มก็ประกบลงไปยังริมปากอุ่นของเขาเสียเองและทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในช่วงวินาทีหลังจากนี้มันก็ดำเนินไปตามความต้องการของคนสองคนที่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกันมาแล้วเมื่อครั้งในอดีต