คคนางค์เก็บเสื้อผ้าและของใช้บางอย่างใส่กระเป๋าทันทีที่กลับมาถึงบ้าน เวลาไล่เลี่ยกัน พฤกษ์ก็ตามมาทัน เขาถามแม่บ้านจึงรู้ว่าหญิงสาวมาถึงก็ขึ้นไปเก็บตัวบนห้อง ชายหนุ่มรีบตามขึ้นไปทันที ปล่อยให้แม่บ้านมองตามด้วยความงงงันและไม่สบายใจ เมื่อประตูถูกเปิดออก เขาก็ได้พบว่าภรรยากำลังถือกระเป๋าตรงมาเช่นกัน ดวงตาคมกริบตวัดมองกระเป๋าเดินทางและใบหน้างามที่แดงก่ำของภรรยาพลางสาวเท้าเข้าไปหาอย่างรวดเร็วพร้อมคำถาม “นั่นคุณจะไปไหน” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้น ไม่มองเขา “ไปในที่ที่ไม่มีคุณ” คิ้วสีเข้มที่พาดยาวเหนือลูกตาคมใหญ่ของพฤกษ์กระตุก ริมฝีปากได้รูปเม้มแน่น ก่อนจะกระชากกระเป๋าเดินทางของหญิงสาวแล้วเหวี่ยงไปอีกทางจนเจ้าของร้องเสียงหลง “จะบ้าเรอะ!” “หึ!” พฤกษ์หัวยิ้มหยัน เขากวาดตามองหญิงสาว “ผมจะบ้าก็เพราะคุณนี่แหละ ฟังกันก่อนสิ” “ไม่! ไม่มีอะไรที่ฉันต้องฟังอีกแล้ว พอกันที!” ร่างบางหมุนไปคว้ากระเป๋าที่ถูกเขาเหวี่ยงเอาไว้ ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ก่อนจะหมุนตรงไปยังประตูแล้วปิดลงพร้อมกับล็อกเรียบร้อย ทำให้คนที่กำลังตรงมาถึงกับขมวดคิ้ว “ถอยไปนะ” เสียงขู่ฟ่อและนัยน์ตาเขียวปัดไม่ทำให้พฤกษ์ขยับหลบ ตรงข้ามเข้าก้าวเข้าหาแล้วรั้งร่างนุ่มของภรรยาเข้ามากอดไว้ทันที ในขณะที่คนตัวบางกว่ามากสะบัดสะบิ้งตัวหนี ก่อนจะทิ้งกระเป๋าแล้วยกมือนุ่มเล็กที่มีแรงน้อยยิ่งกว่ามดตะนอยทุบอกกว้างของเขาระรัว จนพฤกษ์แทบอดรนทนไม่ได้กับท่าทางเอาจริงเอาจังจนหน้าดำหน้าแดงของภรรยา “เอ้า! ทุบเข้า ทุบให้ช้ำ แต่ขอบอกก่อน ว่าผมไม่ใช่กระท้อน ต่อให้ทุบให้ตายก็ไม่หวานหรอก แต่ถึงจะไม่หวานยังไง ผมก็ยังรักคุณและจะไม่ยอมให้หนีผมไปไหนวันยังค่ำนั่นแหละ!”