“ผมรักคุณโจนะครับ...” ไม้บอก จ้องมาที่เขา “มึง...หยุดบ้าได้แล้ว...กูเป็นผู้ชาย...มึงก็เป็น...ห๊ะหรือมึงไม่ใช่...” พูดยังไม่จบประโยค ไม้สวนไว...ดูจะไม่สนคำพูดและท่าทีของเขาด้วยซ้ำ “ความรักของผม...เริ่มต้นจากความสงสารครับ...ผมสงสารคุณโจ” “มึงจะมาสงสารกูทำไม...ไอ้ขี้ข้า” ท้ายประโยคเน้นเสียงเน้นคำ “ผมรู้ว่าคุณโจเหงา เพราะคุณโจไม่ใช่ลูกของคุณรดิส คุณโจไม่ได้รับความสนใจจากพี่ๆ น้องๆ คุณโจดูแตกต่าง คุณโจผิวดำทั้งตัว...และดูน่ากลัวใจสายตาของใครต่อใคร...รวมถึงบรรดาคนใช้ แต่ไม่ใช่ผม เพราะผมคิดว่าคุณโจหล่อ มีเสน่ห์ กลายเป็นว่าผมตกหลุมรักคุณโจในที่สุด...” “ออกไป...อย่ามาพูดคำสกปรกๆ แบบนี้” เขาตะคอกลั่น เหลือกตาตาโตใส่ ตาขาวเบิกชัด...ตัดกับสีผิว ดำบนดวงหน้า...ดวงหน้าที่มีจมูกโด่งเด่น และริมฝีปากหนา “ลองก่อนนะครับ...บางทีคุณโจอาจจะติดใจก็ ได้” “ลองอะไร...ไม่โว้ย ถ้าไม่อยากเจ็บตัว...ออกไป” เขาชี้นิ้วสั่ง “ให้ผมได้ทำให้คุณโจมีความสุขเถอะนะครับ” ยังคงเสนอและร้องขอ “รับรองว่าคุณโจจะไม่ผิดหวังเลยสักนิด” “ไอ้สวะ...” โจเหลือกตาด่าอย่างโมโหร้าย “มึงพูดไม่เข้าใจหรือยังไงวะ” “ได้โปรดเถอะนะครับคุณโจ” สีหน้าและน้ำเสียง เว้าวอนร้องขอ “โอเค...ได้...กูจะโปรดมึง” ยิ้มคนฟังกว้างขึ้น...ความสมหวังวิบวับในประกายตา...ก่อนที่โจจะหักมุม “แต่จะโปรดด้วยการโทรเรียกคนให้มาลากตัวมึงออกไปจากห้องของกู ไม่สิ...ออกไปจากคฤหาสน์วสุรมย์พิทักษ์นี้เลย” เขาหันหลังกลับอีกครั้ง...ตั้งใจจะไปยังโทรศัพท์ ตั้งโต๊ะในห้อง...เพื่อทำอย่างที่ปากขู่ แต่ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายวิ่งมาสวมกอดจากทางด้านหลัง ไม่ได้กอดธรรมดา...หากแต่มือหนึ่งนั้นคว้ามาที่เป้ากางเกงของเขา “ใช้มันกับผมนะครับ แล้วผมจะไม่ได้เรียกร้อง อะไรเลย ทรัพย์สินเงินทอง ความรับผิดชอบอะไร ไม่ต้องเลย...ขอแค่คุณโจกรุณา จะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ แค่เราสองเท่านั้น แล้วคุณโจมีความสุข...และเรียกใช้ผมเมื่อไหร่ก็ได้…คุณโจเคยผิดหวังจากผู้หญิงมา...ไม่ใช่เหรอครับ เปิดใจนะครับ แล้วเชื่อเถอะว่า...เมื่อคุณโจได้ลองกับผมแล้ว คุณโจจะไม่ผิดหวังเลย” เขาแกะมือ แล้วหันหลังกลับ...ผลักไม้ให้ออกห่างจากกายอีกครั้ง พร้อมเสียงดัง “หยุดความวิปริตของมึงได้แล้ว”