สุพจน์เฝ้ามองสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยความสนใจและตกใจในเวลาเดียวกัน...ทุกคนบนขบวนรถไฟนี้ยังไม่ตายหรือเป็นผีอย่างที่ผู้คนภายนอกหวาดกลัวกัน เพราะเด็กสองคนที่เปลี่ยนแปลงเป็นผู้ใหญ่ภายในเวลาไม่กี่นาทีนั้นถูกกลุ่มคนด้านนอกจับตัวไว้ได้เหมือนคนปกติทั่วไป คนสูงวัยแปรเปลี่ยนเป็นเสียชีวิต แสดงว่าเขากับขบวนรถไฟนี้ได้ข้ามกาลเวลามาคล้ายหนังสือลึกลับที่เคยอ่าน... หากเป็นเช่นนั้นเวลานี้เป็นปีพ.ศ.ที่เท่าไร แล้วเวลาของเขาเหลือมากน้อยแค่ไหน...? สุพจน์ตรึกตรองลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงนาทีนี้ด้วยความตกใจ เหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีเหตุผลค้ำจุนให้คิดได้ว่า...เขาข้ามห้วงเวลามาจริงๆ ตอนอยู่สถานีแม่ตานน้อยนั้นยังเป็นพ.ศ.2516 เพียงไม่กี่วินาทีที่เข้าไปภายในอุโมงค์เมื่อหลุดปากอุโมงค์พวกเขาทะลุเวลาออกมาสู่โลกอนาคต จากสภาพของคนแก่กับเด็กที่เห็นกับตาแสดงว่าเขาต้องผ่านกาลเวลาออกมาหลายสิบปีทีเดียว เขาหวนนึกถึงคำพูดของทูนเจ้าหน้าที่ซ่อมบำรุงที่บอกว่าเครื่องจักรรถไฟอยู่ในสภาพทรุดโทรมเหมือนผ่านการใช้งานมาหลายสิบปีทั้งที่เป็นเครื่องจักรที่เพิ่งซื้อมาใช้งานได้แค่สี่ปีเท่านั้น ทุกอย่างที่เกิดขึ้นสอดคล้องกันอย่างประหลาด มีเหตุและผลให้คิดได้ว่าเขา ‘ข้ามกาลเวลา’ มาจริง