"ยายแจ๋มในชุดดำ เดินหน้าเริ่ดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น แล้วก็เข้าไปยืนจ้องหรีดด้วยสีหน้าราวกับถูกหวย “ใครน่ะ พี่ ภ.ภ. หนุ่มคนไหนของพี่ป่าว ? หรีดสวย แล้วก็น่าจะแพงมาก ต้องมาจากคนพิเศษแน่ๆ “ “ไม่รู้ใครเล่นพิเรน ช่างมันเถอะ พี่ถามคนส่งแล้วว่า ไม่ส่งผิดศาลานะ เขาก็ยืนยันว่า คนสั่งทำระบุชื่อป๊า นายจิว ศาลาหกนี่แหละ ช่างมันเถอะ จะเป็นใครก็ช่าง คนพิศ่ง พิเศษ พี่ไม่มีหรอก อุ้ย มีแขกมาแล้ว เพื่อนบ้านเราเอง..” ไม่รู้ยายแจ๋มจะรู้สึกอย่างเรามั้ย.. หญิงสาววาบในอก ที่ถึงกับตื่นเต้นเมื่อมีคนมางานศพป๊า พวกเรามันช่างกระจอกงอกง่อยจริงๆ คืนนี้ จะมีแขกมาสักกี่คนกัน แต่ อย่างน้อย ก็มีเพื่อนบ้านมาแล้วสองคนล่ะ.. รถเบนซ์สีดำมันปลาบจอดอยู่นอกกำแพงวัด ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิร์ตแขนยาวสีขาว กางเกงดำ ยืนข้างประตูทางเข้า มองเขม้นไปยังศาลาสวดศพ เงาของต้นไทรใหญ่บดบังเขาให้กลืนหายไปกับความมืดสลัว หม่อมราชวงศ์ภีมภัศถอนใจเฮือก เอาไงดี? แขกมีน้อยเหลือเกิน นับได้สบายๆแค่ หกคนเอง เฮ้อ ถ้ามีแขกเยอะสักหน่อย เรายังสามารถเดินเข้าไปโดยไม่ต้องรู้สึก..เขาจุปาก ก็ กลัวยายจุ๊จะทำหน้าทำตาให้เราต้องกลายเป็นจำอวดไปนะสิ เฮ้อ ขอมาเคารพศพห่างๆแค่นี้ก็พอ จะชวนหมอฑิตมา ก็กลัวมันจะแซว ..เออ หรีดก็มีอยู่พวงเดียวเอง ดูเป็นงานที่อ้างว้างเกินไปหน่อย เขากลับไปขึ้นรถ นั่งคิดไปตลอดทางว่า ควรต้องส่งหรีดไปอีกสักสองสามอันไหม คราวนี้ ไปสั่งร้านอื่นบ้างดีกว่า เอาแบบธรรมดาๆ ไม่ต้องหรูแบบอันนั้นก็ได้ แล้ว เราจะใส่ชื่อใครดี เอาชื่อ ท่านพ่อสักพวง หม่อมแม่ หญิงภา ละกัน ได้สามอันพอดี พอไม่ให้งานว้าเหว่เกินไป..."