หากพูดถึง นายหัวเพชร...ใคร ๆ ต่างก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาคือชายหนุ่มที่แข็ง หยาบกระด้าง ไร้รัก ดุจดั่งสลักหัวใจมาจากหิน ด้วยอดีต...เขาเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่หล่อหลอมตัวเองจากความแร้นแค้น สิ่งที่เขารู้ดีที่สุดก็คือ การทำเหมืองแร่ และไต่เต้าจากเด็กในเหมืองกลายเป็นหุ้นส่วนของนายหัวประกฤต คนที่เก็บเขามาชุบเลี้ยง ...นัยหนึ่งก็เหมือนญาติคนสุดท้าย ...แต่อีกนัยหนึ่ง...คนทั้งสองก็แข็งกระด้างเกินกว่าจะยอมรับมัน และสิ่งที่เหลือทนสำหรับนายหัวเพชร ก็คือการที่ตนถูกชายชราสั่งให้เอาลูกเลี้ยงของศัตรูมาเป็นเมียให้ได้ แม้ว่าต้องฉุดก็ตาม ! หาไม่แล้ว ‘บ้าน’ ที่เขาต้องการมาตลอด ก็จะกลายเป็นที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ! “ฉันไม่ได้ขอให้คุณช่วยเสียหน่อยนี่” หญิงสาวกอดอกตอบเขาอย่างถือดี ทำให้เพชรนึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิด ๆ “คุณนี่ดื้อหัวชนฝาจริง ๆ นะ รู้ว่าตัวเองไม่มีทางเลือกแล้วยังจะทำหยิ่งอีก” เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนฟังก็ส่งสายตาดุก่อนว่าเข้าให้ “คุณนี่ก็ปากจัดเหลือรับประทานจริง ๆ” “ทำไมล่ะ ? ผมพูดความจริงนี่ อีกอย่างจะให้ผมมาพูดจาหวานเลี่ยนแบบพวกผู้ดีอย่างคุณ มันก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก ผมมันก็แค่ไอ้เด็กกำพร้าจรจัดเท่านั้น” เพชรแดกดันอย่างเคยชิน “ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องมากระแทกแดกดันราวกับนั่นเป็นปมด้อยของคุณ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้คุณก็มั่งมีศรีสุขกว่าคนอื่นเขา” “แล้วมันไม่จริงหรือไงเล่า ?” “ไม่จริง ! ฉันคิดว่าคนเราจะเป็นยังไง มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการอบรมสั่งสอนเพียงส่วนเดียว อีกส่วนมันขึ้นอยู่กับสิ่งที่ลึกที่สุด และเป็นส่วนที่สำคัญที่สุด นั่นก็คือ สันดานคน” หญิงสาวเหน็บอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน เพชรแนบริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากของนวลลอออย่างแผ่วเบา พอใจที่เธอไม่ผละหนี นวลลออไม่รู้เลยว่าการจูบใครสักคนจะให้ความรู้สึกอ่อนหวาน ซาบซ่านได้มากมายขนาดนี้ มันเหมือนไฟฟ้าสองขั้วที่แล่นมาเจอกัน จนเกิดประกายไฟแปลบปลาบ ความรู้สึกแปลกใหม่นั้นทำให้หญิงสาวหลงเผลอไผลไปกับจูบของเขา ฝ่ามือที่ประครองหลัง เลื่อนลงมาบีบสะโพกนุ่ม จากนั้นก็ไล้กลับมาที่ส่วนโค้งของเอวบาง...จนกระทั่งเมื่อมันเลื่อนมาถึงอกนุ่ม และบีบเค้นยอดทรวงเบา ๆ หญิงสาวก็ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา ด้วยตกใจในความรู้สึกแปลกใหม่ที่จู่โจมเข้ามาอย่างกะทันหัน “ปะ...ปล่อยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น เพชรไม่ยอมปล่อยร่างบางตามคำขอ หากเขาก็ยอมหยุดการกระทำของตนเอง และกอดร่างบางไว้ในอกนิ่ง ๆ จวบจนพายุความใคร่ในใจเริ่มสงบลงบ้าง “ผมขอโทษ เผลอใจไปนิดหน่อยน่ะ” คำเอ่ยง่าย ๆ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทั่วไป ทำให้นวลลออยิ่งโกรธ เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับตน “ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยซิคะ จะได้ไม่เผลอใจอีก !” “ไม่เอาน่าคุณไม่กลัวพายุแล้วเหรอ ?” เพชรเลิกคิ้วขึ้นถาม ฟ้าเหมือนจงใจจะแกล้งเธอ เพราะสิ้นเสียงฟ้าก็ผ่าเปรี้ยงลงมา ทำให้ร่างบางต้องซุกกายกลับเข้าไปหาเขาอีก “เอ่อ...ฉัน...” ในขณะที่อีกฝ่ายยังลังเล เขาก็ดึงเธอไปที่เตียง จากนั้นก็ตระกองกอดร่างบางลงนอนอย่างรักใคร่ “หลับซะ...ไม่ต้องกลัวอะไรนะ...ผมไม่ทำอะไรคุณแล้ว...ผมสัญญา” “คุณสัญญาแล้วนะ...” หญิงสาวคาดคั้น “เอาน่า ย้ำคิดย้ำทำเป็นเด็ก ๆ ไปได้ นอนหลับเสีย”