ความบังเอิญ ไม่ใช่สิ่งที่ ‘ปรานต์ ปภาวรินทร์’ คิดว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เขาได้พบกับ ‘กุยช่าย’ เกณิกา ไกรศิริ เด็กฝึกงานคนสวยที่มีนิสัยไม่ยอมลงให้ใครแม้กับเขา ผู้เป็นเจ้านาย และก็ไม่ใช่เพราะความบังเอิญอีกนั่นแหละ ที่ทำให้ความกวนของหล่อนเกิดเตะตาจนลามไปเต๊าะหัวใจของเขาให้เกิดหวั่นไหว จากที่ไม่เคยคิดจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหน กับสาวเจ้าของชื่อขนมสุดโปรดปราน เขาไม่ได้แค่อยากเป็นแค่ผู้ให้คำปรึกษาเรื่องงาน แต่ยังอยากเป็นพระเอกในชีวิตให้หล่อนฟรีๆ งานที่ลงทุนทุ่มทั้งตัวและใจแบบนี้ เสือซ่อนเล็บอย่างเขาถึงกับตั้งปณิธาน ‘ถึงวันนี้จะได้แค่ชิม แต่วันหน้าเขาต้องกินกุยช่ายไส้หวานเป็นของว่างให้ได้’ “ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น แน่ใจหรือครับว่าจะไม่โทษว่าเป็นความผิดพี่” “ถ้าจะผิด พี่ปรานต์ก็ผิดตั้งแต่กุยช่ายมาที่นี่แล้วค่ะ ถ้าจะผิดอีกครั้งคงไม่น่าเกลียดเท่าไรมั้งคะ” “ร้ายกาจ เสือสาวคิดจะขย้ำนายพราน ระวังถูกถลกหนังย่างไฟกินไม่เหลือซากนะ” “งั้นคงต้องดูฝีมือนายพรานแล้วค่ะว่าจะทำได้อย่างพูดหรือเปล่า” หญิงสาวโปรยยิ้มท้าทายให้แล้วยื่นมือมากระตุกเชือกกางเกงที่ผูกเป็นปมหลวมๆ ก่อนจะปล่อยให้มันลื่นลงไปกองบนข้อเท้าด้วยใจที่เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ‘สู้เค้ากุยช่าย ไม่ว่าจะพรานหรือเสือ ยังไงกต้องตกให้ได้ ขืนปล่อยหลุดมือ ดีๆ อย่างนี้จะมีมาให้เจออีกหรือเปล่าก็ไม่รู้’