เหมือนว่าฉันจะได้กลิ่นความเศร้าของใครบางคนโชยเตะจมูก เรียกให้ต้องเอี้ยวหลังหันไปมอง ทันใดนั้นสายตาก็สบเข้ากับผู้ชายร่างสูงเพรียวที่ตัวสูงมากคนหนึ่ง เขาดูเหมือนเป็นหนุ่มมาดเข้ม ออกไปทางร้ายเล็กน้อย คิ้วหนา ดวงตาคมกริบ เจ้าของริมฝีปากบางที่กำลังพยักหน้าและเอ่ยทักทายพนักงานหลายคนที่เดินผ่าน ขายาวๆ ของเขาก้าวเดินไปยังลิฟต์ตัวที่อยู่ไม่ไกลจากที่ฉันยืน และไม่รู้ว่าเพราะสติหลุดหรืออะไรฉันจึงเดินตามกลิ่นนั้นไปยังตัวเขาโดยอัตโนมัติ มือข้างหนึ่งคว้าแขนเขาที่อยู่ภายในลิฟต์ซึ่งเพิ่งเปิดออก “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าต้องการอะไรหรือเปล่าครับ” ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นเมื่อลิฟต์ปิดลง แต่ฉันหาได้สนใจไม่ สมองกำลังสั่งงานให้สูดดมกลิ่นเหมือนคนบ้า พร้อมยื่นหน้าไปตรงคอปกเสื้อ ส่วนที่ฉันสามารถได้กลิ่นชัดเจนที่สุด ก่อนครางในลำคอ โดยไม่เปิดโอกาสให้เขากดลิฟต์ไปที่ชั้นไหนทั้งสิ้น “คุณมีกลิ่นของความเศร้า”