“คุณอาทิตย์!! ปล่อยณัฐเดี๋ยวนี้นะ!!” “เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร!!” อาทิตย์ตะคอก เขาจับณัฐธีราหันมาเผชิญหน้า ก่อนจะดันตัวจนแผ่นหลังของอีกฝ่ายกระแทกเข้ากับผนังลิฟต์ “เธอคิดผิดแล้วนะถ้าคิดว่าการที่เธออายุสิบแปดแล้วจะพูดกับฉันยังไงก็ได้” “ณัฐไม่เคยคิดแบบนั้น แต่ที่ณัฐพูดเพราะณัฐอยากให้คุณอาทิตย์รู้ไว้ว่าณัฐก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ณัฐยินดีทำตามที่คุณสั่งทุกเรื่อง ขอแค่คุณมีเหตุผลและหยุดฟังณัฐบ้าง” เด็กสาวเถียงเสียงแข็งท่ามกลางความกลัวของตัวเอง ณัฐธีราจ้องไปที่ตาของอาทิตย์ที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงคืบ ลมหายใจที่เธอรู้สึกรังเกียจกำลังเป่ารดลงบนหน้าอยู่ตลอดเวลา “ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น เธอมันก็แค่เด็กที่ถูกแม่ทิ้ง แค่ที่ฉันยังยอมให้เธอกินอยู่ในบ้านก็ดีแค่ไหนแล้ว” “งั้นคุณอาทิตย์ก็ไล่ณัฐไปเลยสิคะ ไล่ณัฐออกจากบ้าน ไม่ต้องส่งเสียหรือทำอะไรให้ณัฐอีกแล้ว” “เฮอะ!! อวดดี ทำไมถึงไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่ที่แม่ฉันยังอยู่ล่ะ เธอจะได้รู้ว่าเด็กอย่างเธอมันเลี้ยงเสียข้าวสุก!!” ปึก!!! ณัฐธีราสุดจะกลั้น เธอทุบเข้าไปที่อกของอาทิตย์เต็มแรงขณะที่น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา อยากเอาคืน อยากทำอะไรสักอย่างเพื่อให้อาทิตย์เจ็บปวดเหมือนตนเอง ถ้าเธอเลือกเกิดและเลือกมีชีวิตได้ เธอก็ไม่อยากเติบโตมาในบ้านของอาทิตย์เหมือนกันนั่นแหละ “ทำไม!! ฉันพูดแทงใจดำเธออย่างนั้นสิ เธอเองก็รู้ตัวใช้มั้ยว่าเธอมันไม่เอาไหน เธอมันหัวดื้อ! แม่ฉันคิดผิดจริงๆ ที่ยอมให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้าน” ปึก!! ณัฐธีราทุบคืนอีกหลายครั้งก่อนจะพยายามขืนตัวออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่การโต้เถียงรุนแรงถึงขนาดนี้ และก็เป็นขั้นแรกอีกเช่นกันที่ณัฐธีราอยากหนีไปให้พ้นๆ “หึ!! อย่ามาบีบน้ำตากับฉันเพราะมันไม่ได้ทำให้ฉันสงสารเธอขึ้นมาหรอก” อาทิตย์หรี่ตากดเสียงต่ำ “จำไว้นะ ตราบใดที่แม่ของเธอไม่มารับตัวเธอไป เธอก็ยังเป็นเด็กในปกครองที่ต้องทำตามคำสั่งของฉันเท่านั้น อย่าคิดว่าแค่เดินออกไปจากบ้านแล้วทุกอย่างมันจะจบ เธอติดหนี้ฉัน แม่ของเธอก็ติดหนี้ฉัน ถ้าอยากไปจริงๆ ก็คืนเงิน คืนบุญคุณที่เคยได้ไปกลับมาให้หมด!”