ท่ามกลางเมฆหมอกทะมึนปกคลุมคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยปริศนาลี้ลับ หญิงสาวเปรียบดั่งแสงสว่างที่ขับไล่ความมืดมิด และแต่งเติมสีสันในหัวใจเย็นชา จนคุณชายเขมทัตเริ่มจะหวั่นไหว เผลอตัวเผลอใจตกอยู่ในหลุมพรางเสน่หา แต่หารู้ไม่...ยิ่งสนิทชิดใกล้ อันตรายติดตามดั่งเงามัจจุราช หากเงื่อนงำที่นักสืบสาวมือใหม่คุ้ยแคะแกะเกาส่อเค้าว่าจะได้พบความจริง รุ้งพรายจะเอาตัวรอดจากภัยมืดได้หรือไม่ ติดตาม ความรักและความลับ ใน รุ้งพรายในสายหมอก ********************************* เสียงซอยเท้าอย่างรีบเร่งขึ้นไปบนไหล่เขาที่ทอดตัวยาวสุดลูกหูลูกตา อากาศเย็นเยียบเพิ่มอุณหภูมิสูงขึ้น ร่างเปียกชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ ใบหน้าขาวผ่องบัดนี้ซีดเผือดบ่งบอกว่ากำลังตกใจอะไรบางอย่างสุดขีด สองมือปัดป่ายกิ่งไม้ที่ยื่นระเกะระกะกีดขวางทางจนได้แผลเป็นทางยาว ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจหยุดเท้าที่กำลังออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต! เสียงหอบเหนื่อยดังเป็นระยะ ไอควันลอยออกทางปากและจมูก อากาศหนาวเหน็บจับขั้วหัวใจ ยังไม่เท่ากับความตื่นตระหนกกับสิ่งที่เธอได้รับเลยแม้แต่นิดเดียว กร็อบ...แกร็บ... สัญญาณที่ได้ยินยืนยันชัดเจน ใครบางคนกำลังตามเธอมา และตอนนี้ก็ใกล้เสียจนไม่อาจหลีกหนีได้อีก สายตาเหลือบเห็นกอไผ่แห้งข้างทาง หญิงสาวไม่ลังเลหรือกลัวอันตรายใดอีกแล้ว หากเท้ากลับต้องชะงักเมื่อหลังกอไผ่นั้นแทบไม่มีพื้นดินให้ยืนหลบได้อย่างปลอดภัย...มันดูหมิ่นเหม่เสี่ยงเกินไป! ด้านล่างเป็นเหวที่มองไม่เห็นความลึกเพราะเป็นเวลากลางคืน ทำให้ร่างนั้นหยุดคิด “มณี...เธออยู่ไหน ออกมาเถอะ” เสียงทุ้มคุ้นหูเร่งให้หญิงสาวตัดสินใจง่ายขึ้น ร่างบางเหนี่ยวต้นไผ่ที่ดูแข็งแรงที่สุด แล้วขยับเท้าไล่ไปตามคันดินที่เหลืออยู่โคนต้นอันน้อยนิดเพื่อพยุงตัว ในใจพลันนึกถึงคุณพระคุณเจ้า ขอให้ท่านช่วยเธอหลุดพ้นจากปีศาจร้ายในคราบมนุษย์ที่กำลังตามล่าให้พ้นเสียทีเถิด หากรอดไปได้เธอจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกเป็นอันขาด! หากสิ่งที่ภาวนากลับไม่เป็นผล เมื่อเงานั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น ก่อนร่างทะมึนจะยื่นหน้าออกมาจับจ้องเธอเขม็ง แววตาดุดันโกรธเกรี้ยวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนจากคนๆ นี้ มือหนาคว้าข้อมือเรียวแล้วบิดให้ปล่อยจากสิ่งยึดเหนี่ยว ก่อนกระชากกลับด้วยความแรง จนร่างเล็กเซถลาลงพื้นดิน “อย่าทำอะไรณีเลย ณีจะไม่บอกใคร ณ...ณีจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ปล่อยณีไปเถอะนะคะ” เสียงหวานปนสะอื้นร้องขอความเมตตา สองมือยกขึ้นกระพุ่มไหว้กราบกรานคนตรงหน้า ทั้งที่ในใจก็รู้อยู่เต็มอกว่าคงไม่ได้ผล สังเกตรอบกายเพื่อหาทางหนีทีไล่แต่หมดหนทาง ทุกอย่างรอบด้านมืดมิด ต่อให้เดินกลับไปยังหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดตอนนี้ก็จนปัญญา เพราะถ้าไม่ชำนาญทางจริงๆ คงหลงอยู่ในป่านี้และตายเป็นผีเฝ้าป่าเหมือนกัน “เธอแส่หาเรื่องเองนะมณี ฉันเคยเตือนเธอแล้ว แต่เธอยังดื้อรั้นอยากจะรู้ให้ได้ มันไม่ใช่ความผิดฉันเลย ถ้าจะโทษ...ก็โทษที่เธอมันรนหาเรื่องเอง” น้ำเสียงเรียบเย็น ไม่ต่างจากอากาศในยามนี้บอกช้าชัดทุกถ้อยคำ ร่างที่หมอบอยู่กับพื้นยังอ้อนขอชีวิตไม่หยุด “ณีไม่อยากรู้อะไรแล้ว ไม่อยากรู้จริงๆ ได้โปรด...ปล่อยณีไปเถอะ อย่าทำอะไรณีเลย” “เสียใจ อีกเพียงนิดเดียวสิ่งที่ฉันหวังไว้ก็จะสำเร็จ จะให้มันพังเพราะเธอคงไม่ได้ ถือว่าสละชีวิตเพื่อความสำเร็จของฉันก็แล้วกัน” ร่างนั้นพูดราวกับเห็นการสละชีวิตเป็นเรื่องปกติ แววตาที่โผล่พ้นเสื้อคลุมตัวใหญ่ไร้ซึ่งความรู้สึกเมตตาสงสาร หรือเชิดชูอย่างที่เอ่ยออกมาแม้แต่น้อย ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่สะทกสะท้าน คนตรงหน้าต้องมีจิตใจโหดเหี้ยมผิดมนุษย์ทั่วไป หรืออาจจะเป็นโรคจิตบางอย่างก็ได้ ร่างในชุดดำเดินไปหยิบท่อนไม้ขนาดเหมาะมือที่อยู่บนพื้นขึ้นมาถือไว้มั่น ทว่าวินาทีแห่งความเป็นความตาย แสงสว่างวูบผ่านลิบๆ นั้นเรียกสติของรดามณีให้รู้ว่ายังมีคนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังตามหาเธออยู่เช่นกัน ขาที่เริ่มหมดแรงกลับมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง เธอรีบลนลานลุกเตรียมออกวิ่งไปยังทิศทางดังกล่าว แต่ต้องฟุบลงกับพื้นอีกครั้งเมื่อมีอะไรบางอย่างฟาดลงมาบนศีรษะอย่างแรง น้ำเหนียวเหนอะไหลอาบใบหน้า รู้สึกมึนงงทั้งยังเจ็บร้าวระบมลงมาตามท้ายทอย หากยังพยายามกระเสือกกระสนเพื่อหวังมีชีวิตรอด “ชะ...ช่วยด้วย...ช่วย...ด้วย...” เรียวปากบางร้องขอความช่วยเหลือได้เพียงผะแผ่ว ทุกอย่างรอบตัวดูลางเลือน เธอรู้สึกเหมือนร่างถูกยกขึ้น ก่อนดิ่งลงจากที่สูง มันคงเป็นเหวที่อยู่ใกล้ๆ บริเวณนั้น ที่ที่เธอสงสัยว่าก้นเหวจะลึกเพียงใด อีกไม่นานเธอจะได้รู้สมใจว่าก้นบึ้งของมันลึกแค่ไหน “พี่รุ้ง...ช่วยณีด้วย!” ริมฝีปากแห้งผากขมุบขมิบออกมาได้เพียงเท่านั้น ขณะที่ร่างกายลอยเคว้งในเวิ้งอากาศมืดมิด แล้วทุกอย่างก็ดับมืดลง ร่างโปร่งบางบนเตียงนอนกระสับกระส่ายไปมา หยาดเหงื่อเกาะพราวบนหน้าผากกลมมน เปลือกตากระตุกไหวก่อนเบิกกว้างอย่างตระหนก เมื่อความฝันนั้นช่างเลวร้ายจนเธอรู้สึกใจหาย ก่อนอุทานชื่อบุคคลซึ่งเป็นที่รักออกมาอย่างตกใจ “ยัยณี!”