เฮ้ย.! เหมือนเขาตักเอาถ่านร้อนจัดเข้าปาก จะคาย ทุกสายตาก็มองเป๋งมา ยิ่งลูกนัยน์ตาระยับของคนที่เขาไม่ชอบหน้า ชายหนุ่มเหงื่อแตก กล้ำกลืนเคี้ยวก่อนกลืนเลย รู้ตัวว่าหน้าเขาน่าจะแดง ซึ่งถ้าไม่ใช่แสงไฟสลัวจากหลอดไฟห้อยต่ำ ผิวที่ง่ายต่อการแดงของเขา น่าจะทำให้ทุกคนตลกกว่านี้แน่ “ไม่เผ็ดหรือวะวัธณ์ เอ้า น้ำ !“ เหงื่อบนหน้ายังทะลักไม่หยุด แม้เขาจะแข็งใจรับแก้วน้ำมาจิบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เสียงหวานใสทำให้ทุกสายตาละจากใบหน้าวัธณเดชทันที “ขนมหวานค่ะ ข้าวเหนียวเปียกลำไย สีดาไปตลาดเจอลำไยจากเชียงใหม่ เม็ดเป้งๆเลย “ ร่างในผ้าซิ่นเคลื่อนไหวรวดเร็ว ทั้งๆที่ต้องคลานเข่าถอย ลุกไปยังโต๊ะเล็กบนยกพื้น ก่อนกลับมาด้วยถาดใบใหญ่ วางขนมเป็นถ้วยๆ เป็นครั้งแรกที่วัธณเดชยอมรับว่า เขาแทบทนรอให้ถ้วยขนมมาถึงมือไม่ไหว คำแรกที่ตักเข้าปาก มันเหมือนเขาได้น้ำยาดับเพลิงชั้นดี อาการเผ็ดร้อนจนลิ้นเขาแทบกระดิกไม่ได้ ถูกขนมรสอร่อยเยี่ยมยอดดูดกลืนพิษเผ็ดมหันต์นั้น แทบจะเป็นครั้งแรกอีกเช่นกัน ที่ขนมในถ้วยใบเล็กหมดเกลี้ยง และ เขาเกือบเอ่ยปากขอ..เบิ้ล ถ้า เจ้าของนัยน์ตาระยับ จะมิใช่ยายสีดา.. “สีดา ไปทำขนมขายดีกว่า อร่อยจริงๆ แบบนี้หรือเปล่าวะวัธณ์ ที่เขาเรียกฝีมือชาววัง “