แม้ว่า ‘หนี้’ ก้อนนั้นเธอจะไม่ได้ก่อ แต่มินตราก็ต้องมาชดใช้ให้กับนายหัวจอมเถื่อนที่ใจร้ายสุดๆ อย่างนายหัวสุรสิงห์ เขาปล้นความสาวจากเธอ แล้วยังฝากรอยราคีที่ไม่มีวันลืมเอาไว้ เธออยากมีปีกบินหนีเขาไปให้สุดฟากฟ้า แต่ไม่ว่าหนีไปไกลแค่ไหนก็ไม่อาจจะหนีพ้น เพราะเขาได้พันธนาการเธอเอาไว้ ด้วยโซ่ทองที่น่ารักน่าชังซึ่งเปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจ และเมื่อเขาถามหาเธอเจอ เขายังคิดดอกเบี้ยด้วยการเรียกร้องจากเธออย่างเร่าร้อน “แม่มิ้นคร้าบ แม่มิ้นอยู่ไหน เมฆมาแล้ว” มินตราตกใจกลัวว่าเขาจะเห็นหน้าลูก หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาวิงวอน สุรสิงห์เห็นท่าทีของคนในวงแขนก็แปลกใจ “ลูกเธอเหรอ” “เอ่อ…คะ แกชื่อเมฆเป็นลูกชายฉันกับสามี ปล่อยฉันเถอะนะคะนายหัว” เธออ้อนวอน สุรสิงห์รู้สึกผิดหวังและเสียดายที่เจอเธอช้าเกินไป หากจะให้เขาทำผิดเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน เขาคงไม่ทำ วงแขนแกร่งคลายออกช้าๆ มินตรากลั้นหายใจ กลัวเขาเปลี่ยนใจเธอจึงยืนนิ่งไม่กล้าขยับ แต่ก่อนที่วงแขนแกร่งจะตกข้างตัว เมฆาก็โผล่มาได้เห็นแม่ถูกคนรังแก “แม่…” มินตราสะบัดตัวออกแล้ววิ่งไปโอบบ่าเล็ก สุรสิงห์มองหน้ากลมป้อมที่มีโครงหน้าคมเข้มไม่วางตา เมฆาจ้องมองคนที่รังแกแม่ตัวเองอย่างเอาเรื่อง “คุณทำอะไรแม่” เมฆาถามใบหน้าบึ้งตึงและขยับเข้าไปหา แต่มินตราโอบร่างลูกไว้แน่น สุรสิงห์สบตากลมใสที่แฝงไปด้วยความหวงแหนยิ้มๆ “ไม่ได้ทำอะไร แค่ทักทายตามประสาคน…” เขาเหลือบตามองหน้าแดงระเรื่อ แล้วย่อตัวลงเสมอร่างเล็ก “ตามประสาคนรู้จัก ทำไม หวงเหรอ” เขาวางมือบนศีรษะเล็ก เมฆาปัดมือออก สุรสิงห์อยากเอาชนะก็วางมือไว้ที่เดิมอีก เมฆาปัดแต่ไม่หลุด เจ้าหนูน้อยจึงใช้กำปั้นเล็กพุ่งไปข้างหน้าแต่สุรสิงห์ดันศีรษะเล็กไว้ “ฮ่า…ฮ่า ริใช้กำลังตั้งแต่เด็กแบบนี้ไม่ดีนะ หรือพ่อกับแม่นายไม่มีเวลาสั่งสอน” เขามองหน้านวล มินตราดึงลูกชายไปข้างหลัง “ปล่อยลูกฉัน” มินตรามองเขาตาเขียว “อย่ายุ่งกับเราอีกคนไม่ดี” เธอพูดทิ้งท้ายแล้วพาลูกเดินจากไป