“ผมกำลังจะออกไปวิ่ง คุณไปด้วยกันไหม? วิ่งเช้าๆ แบบนี้ร่างกายแข็งแรงนะ” เขาบอกพลางส่งสายตาเชิญชวน แต่หญิงสาวส่ายหน้า หล่อนไม่อยากอยู่กับเขาตามลำพัง คิดถึงน้องสาวแล้วเริ่มเห็นใจฝ่ายนั้น รันรดีคงหลงผู้ชายคนนี้เพราะรูปลักษณ์ภายนอกและความสุภาพแน่นอน แต่ใจคนสิ ยากแท้จะหยั่งถึง บอกตรงๆ ว่าหล่อนไม่ไว้ใจเขาหรอก… “ไม่ดีกว่าค่ะ เชิญคุณตามสบายเถอะ” คิ้วสีเข้มเลิกสูง พลางมองหญิงสาวยิ้มๆ แล้วเอ่ย “คุณกลัวผมล่ะสินะ” หญิงสาวเม้มปาก นึกเกลียดคนรู้ทัน แต่เรื่องอะไรจะยอมรับ “ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย” “ถ้าไม่กลัวแล้วทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะ” “ฉันไม่ไว้ใจคุณ คุณคิดจะมาตีสนิทฉันเพื่อเข้าหาน้องสาวฉันใช่ไหม?” คำกล่าวหาของหญิงสาวคำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ใบหน้าแต้มรอยยิ้มแบบแปลกๆ “ทำไมคุณคิดแบบนั้น? แทนที่จะคิดว่าตีสนิทคุณเพื่อเข้าหาเรนเดียร์ น่าจะคิดว่าผมตีสนิทคุณ เพราะอยากรู้จักคุณมากกว่า” ไม่พูดเปล่า แต่สายตาคมกริบยังกวาดมองหญิงสาวไปทั่วทั้งเนื้อตัว ทำให้คนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวบางพลิ้วกับกางเกงยีนขาสั้นอวดเรียวขาขาวผ่องต้องร้อนผ่าวไปทั้งตัว ทั้งที่เคยเจอสายตาแบบนี้มานักต่อนัก แต่ราตรีไม่เคยรู้สึกเหมือนกับที่รู้สึกเมื่ออเลสซานโดรมองมา “บ้า! ไม่ต้องมาคิดอะไรกับฉัน และฉันก็ไม่คิดบ้าๆ แบบนั้นด้วย” ผุดลุกจากเก้าอี้ หวังหนีหน้าคนตัวโต “เฮ้อ กลัวจริงๆ น่ะแหละแบบนี้ แล้วมาทำเป็นอวดเก่ง” เสียงบ่นพึมพำของคนตัวใหญ่ทำให้ราตรีหันขวับ ในตาวาววับ ราวจะกัดกินเขา “นี่! อย่ามาว่ากันนะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว พลางส่ายหน้าแล้วหมุนตัวเดินหนี หากแต่กลับอมยิ้มมุมปาก วิถีพราน เมื่อเหยื่อจะหนี เขาต้องหลอกล่อเหยื่อด้วยการล่าถอย แล้วก็ได้ผล เมื่อร่างบางวิ่งตามลงมาอย่างฉุนเฉียว “นี่คุณ! ฉันไม่ได้กลัวคุณสักนิด”