“คุณลุงเคยบอกหว้าว่า เมื่อมองเห็น รับรู้ และเข้าใจเสียแล้ว เราก็จะไม่ ‘หวั่นกลัว’ และ ‘เจ็บปวด’ อีกต่อไป แผลก็คือแผล ทุกคนต้องมี อดีตก็คืออดีต ทุกคนต้องผ่าน” “แล้วหว้าผ่านมันมาได้อย่างไร” “ ‘เข้าใจ’ ค่ะ คุณลุงใช้คำนี้ ...เข้าใจให้ได้ว่า ในท่ามกลางความรัก ความงดงาม ความเก่งกาจสามารถของมนุษย์ เราทุกคนมีซอกมุมอันดำมืดเลวร้ายนี้อยู่ ซอกมุมที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา ความโกรธแค้นชิงชัง ความอาฆาตพยาบาท สิ่งสำคัญก็คือ เราจะอยู่กับมันอย่างไรต่างหาก อยู่อย่างทำร้ายคนอื่นและทำร้ายตัวเองให้น้อยที่สุด” “แต่บางเรื่องที่เราทำ มันก็เลวร้าย ชั่วช้าเกินไป เกินกว่าจะเข้าใจและรับได้” “แต่นั่นคือส่วนหนึ่งในตัวตน ในหัวใจของเรานะคะ หว้าเชื่อค่ะคุณใหญ่ ว่าคนเรารับได้ เผชิญหน้ากับมันได้ทั้งนั้น” ชายหนุ่มลุกจากโซฟา เดินไปที่หน้าต่าง คล้ายต้องการจะกันหล่อนให้ห่างไกลจากตัวเองที่สุด ดวงตาที่หันกลับมามองวาวโรจน์อย่างน่ากลัว “ผมฆ่าคนตาย คุณรับได้ไหม ลูกหว้า !”