“คุณปีเตอร์คะ ฉันจะขอยืมเงินคุณเอาไปผ่าตัดคุณพ่อได้ไหมคะ” เสียงใสเอ่ยขึ้นด้วยความกลัวจับใจและส่งสายตาอ้อนวอน ในใจได้แต่ภาวนาให้ปีเตอร์ยอมช่วยเหลือ “ไม่ให้” ไม่ต้องใช้เวลาครุ่นคิด เพียงได้ฟังก็ตอบได้ในทันที “พ่อเธอจะตายก็เรื่องของเธอ แต่ฉันว่า เธอคงไม่ได้เอาเงินไปรักษาพ่อหรอกมั้ง คงเอาเงินไปปรนเปรอผู้ชายมากกว่า” “ตาจะเอาเงินไปผ่าตัดพ่อจริงๆ ค่ะ ตาไม่ได้เอาไปทำอย่างอื่น ตาขอยืมเงินคุณหน่อยนะ เดี๋ยวจะหามาคืนให้” “ไม่ให้ ไม่ต้องมาเสแสร้งกับฉัน ทำไมไม่กลับไปทำอาชีพเก่าของเธอล่ะ ครั้งๆ หนึ่งคงได้เงินเยอะ ” คนพาลมองเจ้าของร่างเล็กที่กำลังมีน้ำตาอย่างเหยียดหยาม ฝ่ายหญิงสาวที่ได้ยินว่า เขาไม่ยอมช่วย แถมหนำซ้ำยังให้เธอไปทำงานแบบนั้นอีก ถึงกับเจ็บลึกในจิตใจ และในเมื่อชายหนุ่มดูถูกถึงขนาดนี้ เธอคงจะไม่หน้าด้านกล้าขอร้องเขาอีก พร้อมรู้สึกเกลียดชังปีเตอร์ขึ้นมาทันที “ได้ค่ะ ตาจะไปทำแบบนั้น” “งั้นก็ไปสิ” ปีเตอร์ยักไหล่ใส่ “ค่ะ ตาจะไป” เท้าเล็กขยับก้าวออกจากบ้าน เนื้อตัวสั่นไปหมดเพราะความโมโหและเสียใจ พยายามจะไม่ร้องไห้ ส่วนคนตัวโตหันมองเล็กน้อยแล้วเบ้ปากใส่ ทำท่าราวไม่ไยดี ทว่าภายในก้อนเนื้อช่องอกซ้ายกลับเต้นกระหน่ำ ยิ่งหญิงสาวห่างออกไปเรื่อยๆ ใจเขายิ่งสั่นราวกลองศึก “บ้าเอ๊ย!” ก่อนเสียงสบถปนคำรามจะกึกก้อง แล้วก้าวเท้าไวๆ ไปกระชากร่างเล็กให้เดินกลับเข้ามาในบ้าน “ปล่อยตานะ” ชายหนุ่มไม่ฟังคำใดๆ ฉุดกระชากเชอริตาขึ้นไปบนห้องนอนทันที ก่อนจะเหวี่ยงเจ้าหล่อนไปกลางเตียง “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เธอไม่ต้องไปเร่ขายหรอก คราวนี้ฉันจะเป็นคนซื้อเธอเอง”