คิดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่ยอมหยุด ณัฐธีราเริ่มกลัวจริงๆ และท้องก็ร้องดังขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่แย่กว่านั้นก็คือ ฝนหลงฤดูเริ่มโปรยปรายลงมาโดยที่เธอไม่อาจหาที่กำบังได้ ทุกอย่างเริ่มรุนแรงขึ้นจนในที่สุดณัฐธีราก็ต้องนั่งกอดตัวเองอยู่ภายใต้สายฝนที่เทลงมา “ฮึก...แม่...แม่จ๋า แม่ช่วยณัฐด้วย...ฮือ...” เด็กน้อยร้องหาแม่ ณัฐธีราจำไม่ได้ว่าเธอนั่งตากฝนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน รู้เห็นเพียงว่าปลายนิ้วทั้งหมดเริ่มซีดและปากของเธอก็สั่นจนได้ยินเสียงฟันที่กระทบกันอย่างชัดเจน บางทีเธออาจจะตายอยู่ที่นี่จริงๆ คนที่บ้านหลังนั้นคงไม่มีใครยอมเสียเวลาออกตามหาเธอหรอก “ณัฐ! เจอแล้ว!! ณัฐอยู่ที่นี่ เธอหลบอยู่ตรงนี้ครับ!!” เปลือกตาค่อยๆ เปิดออกหลังจากได้ยินเสียงเรียกนั่นอีกครั้ง เสียงนี้อีกแล้ว เสียงคุ้นหูที่ดังแหวกเสียงฝนปลุกให้เธอตื่น ใครกัน.... แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน “ณัฐ! ได้ยินฉันรึเปล่า ฉันมาแล้วนะ! ฉันมาช่วยเธอแล้ว!” ทุกอย่างกลับสู่ปัจจุบัน ณัฐธีราไม่ได้นั่งกอดตัวเองท่ามกลางสายฝนใต้กระดานลื่นนั่นอีกแล้ว แต่เธอกำลังนอนคู้อยู่ในอุโมงค์เครื่องเล่นสีแดงต่างหาก ตาคู่สวยจ้องมองคนที่เอื้อมมือเข้ามาและดึงตัวเธอไปกอดไว้ อ้อมกอดนี้ ความรู้สึกแบบนี้ เธอหลงลืมมันไปได้ยังไง “คุณอาทิตย์....” “ไม่เป็นไรนะณัฐ ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เธอปลอดภัยแล้วนะ...” เพียงแค่นั้นน้ำตามากมายก็ไหลเอ่อออกมาในทันที ณัฐธีรากอดตอบอาทิตย์พร้อมกับซุกหน้าเข้ากับอกกว้างที่แสนอบอุ่น ในตอนนี้ใต้ปีกของซาตานไม่ได้น่ากลัวสำหรับณัฐธีราอีกแล้ว ตรงกันข้าม มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและเชื่อมั่นว่า ตราบใดที่ยังมีปีกคู่นี้ จะไม่มีใครหรือสิ่งใดมาทำร้ายเธอได้อย่างแน่นอน...