พิมดาวอยากร้องไห้พอๆ กับกรีดร้องเสียงดังๆ เมรินหักหลังเธอเอาอะไรให้เธอกินและมันกำลังสร้างความทรมานให้กับตัวเอง แต่อะไรก็ไม่เท่าหากเธอยังฝืนอยู่ตรงนี้ ตัวเองคงไมปลอดภัยเมื่อมีคนร้ายจ้องรอคุกคามอยู่หน้าห้อง หากสติหลุดเกิดอะไรขึ้นเธอคงไม่สามารถช่วยตัวเองได้ เมื่อไอ้มารร้ายคอยเวลาและโอกาสอยู่ พิมดาวค่อยๆ พยุงตัวเอง เธอลุกจากที่นอนและพยายามประคองตัวหาทางรอด หน้าต่างบานใหญ่มีระเบียงติดกับห้องข้างๆ และห้องนั้นยังว่างไม่มีคนพักอาศัย ทางรอดทางเดียวที่ตัวเองต้องเสี่ยง เธอค่อยยื่นเท้าออกไปนอกหน้าต่างฝ่าเท้าเปลือยวางบนระเบียงแคบๆ มือเล็กๆ ชุ่มเหงื่อเธอเกาะราวระเบียงไว้แน่น ค่อยกระดืบๆ ไปตามทางเดินแคบๆและพยายามไม่มองไปยังพื้นด้านล่าง ความร้อนในตัวพลุ่งพล่านเพิ่มขึ้น แต่หากยังอยู่ที่เดิมเธออาจจะต้องตายทั้งเป็น เพราะพิมดาวรู้ดีว่าไอ้หมอนั่นต้องการอะไรจากเธอ เมื่อสายตาคู่นั้นโลมเลียเธอทุกครั้งที่เมรินเผลอ แต่ไม่คิดว่าเมรินจะร่วมมือกับไอ้หมอนั่นด้วย เธอคงโชคร้ายที่ได้อยู่ร่วมห้องกับเพื่อนสาว ขนาดมาจากประเทศเดียวกันเป็นญาติเกือบสนิท ไม่อยากจะเชื่อว่าเธอจะทำได้ลง “พรูว์!!” พิมดาวถอนลมหายใจพรวดๆ เมื่อสามารถปีนผ่านระเบียงแคบๆ มายังห้องติดกับห้องตัวเองได้โดยที่ไม่ตกลงไปเสียก่อนเธอค่อยจรดปลายเท้าย่องเงียบๆ หลังเปิดประตูด้านข้าง มองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง ประตูห้องตรงข้ามเปิดออกมา ผู้ชายคนหนึ่งกำลังโยนถุงขยะลงในถังเธอเองก็ใกล้จะหมดสติ ริมฝีปากอิ่มเผยออ้า เธอเปล่งเสียงขอความช่วยเหลือก่อนที่สติจะหลุดลอย แยนมองประตูห้องฝั่งตรงข้าม ประตูเปิดอ้าแต่ไม่กว้าง ผู้หญิงคนหนึ่งในชุดอยู่บ้านแสนสบาย เธอทรุดตัวลงนั่งมือเล็กๆ จับยึดขอบประตูไว้แน่น เสียงแหบแห้งร้องขอความช่วยเหลือก่อนที่ร่างเล็กๆ นั่นจะรูดลงไปกองที่พื้น “เห้ย!!” แยนกระโจนพรวดเดียวเขาเข้าไปประคองร่างอวบอุ่น พลิกลำตัวเธอขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วนิ่วหน้า “ยัยหน้าจืดนี่ เป็นอะไร ทำไมมาอยู่ห้องนี้ล่ะ”