ในเมื่อเรื่องของเราไม่ได้เกิดจากความรู้สึกทั้งสองฝ่าย คุณแค่รับข้อเสนอไปทุกอย่างมันก็จบแล้ว แค่รับมันไปไม่ได้เหรอ ชั้นไม่ได้ต้องการชื่อเสียงเงินทอง ชั้นต้องการแค่ความรับผิดชอบ คุณจะรับผิดชอบเรื่องนี้ยังไง ............................................................................................ “งั้นช่วงนี้คุณจะนอนไหนก็นอนละกันนะ เลือกเดินดูได้ตามสบายเลย” นาราภัทรมองตามหลังของยูแจฮยอคตาปริบๆ แล้วคุณจะให้ชั้นเลือกนอนตรงไหนได้เล่า ในเมื่อชั้นได้ยินเต็มสองหูว่า ห้องนอนมีมากมายแต่ไม่มีห้องไหนที่มีเฟอร์นิเจอร์เลย นอกจากห้องของเขา ถ้าชั้นเลือกนอนที่โซฟาหรูในห้องรับแขก เขาจะอายคนอื่นมั๊ย “ส่วนตัวชั้นไม่ได้มีปัญหาในเรื่องที่จะนอน จะห้องเล็กหรือห้องใหญ่อะไร ชั้นไม่สนทั้งนั้น แต่คุณบอกเองว่ามีห้องคุณเพียงห้องเดียวที่มีเตียงนอน ชั้นจะต้องนอนห้องนั้นกับคุณใช่มั๊ย” นาราภัทรเดินตามหลังยูแจฮยอคเพื่อสอบถามความแน่ชัด อย่างน้อยเธอก็ต้องมั่นใจว่ามีสักที่ที่เขาจะต้องเมตตาให้เธอซุกหัวนอนคืนนี้ “คุณนี่มันตัวปัญหาสำหรับผมจริงๆเลย ข้อเสนอที่ผมให้ทำไมคุณไม่รับเอาไป พอมาที่นี่ก็จะเรียกร้อง จะบอกอะไรให้นะคับ คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะขออะไร คุณเลือกที่จะมาถึงที่นี่แล้ว ผมสั่งอะไรคุณก็ต้องทำ ผมขอร้องให้คุณทำอะไร คุณก็ต้องทำ (เขาเน้นเสียงเข้ม) เพราะคุณไม่ใช่คนที่นี่ ถ้าไม่มีพี่คังโดฮยอนดำเนินการทุกอย่างให้ คุณคงไม่ได้มายืนถึงจุดนี้ และเพื่อป้องกันตัวผมเอง เอกสารคุณผมจะเก็บเอาไว้ คุณไม่มีสิทธิ์ออกไปเดินทะเร่อทะร่าที่ไหนรู้ใช่มั๊ย!! เพราะผมไม่ไว้ใจคุณ” ชายหนุ่มเดินเลี่ยงผ่านตัวหญิงสาวไป “แต่ยังไงชั้นก็ยังต้องไปโรงพยาบาล เอกสารพวกนั้น ชั้นจำเป็นต้องใช้” “เมื่อไหร่จะใช้ก็ค่อยมาขอละกัน” ชายหนุ่มโบกมือส่ายไปมาอย่างกวนอารมณ์เดินขึ้นชั้นสองของบ้านไป นาราภัทรกัดฟันด้วยความโมโห <<นี่ชั้นต้องทำยังไง ถ้าเขายึดเอกสารชั้นไป ชั้นก็ออกไปไหนไม่ได้ เพราะชั้นก็จะเป็นคนเถื่อน อย่างที่รู้คนต่างบ้านต่างภาษา ถ้าไม่มีคนรับรองเอกสารมีเหรอจะสามารถใช้ชีวิตอย่างถูกกฎหมายได้ ชั้นนี่มัน....คิดแล้วก็ปวดหัว ทำไมต้องมาเจอเวรกรรมกับคนพันธ์นี้ซะได้นะ>>