ปองขวัญได้มาสมัครงานในบริษัทเอกชนรายใหญ่แห่งหนึ่ง เธอมาสมัครในตำแหน่งพนักงานบัญชีตามสายงานที่เธอถนัด แต่ด้วยเหตุผลบางประการ ผู้สัมภาษณ์จึงเสนอตำแหน่งใหม่ คือเป็นเลขาฯ ท่านรองประธานบริษัทพร้อมค่าตอบแทนเกินครึ่งแสนต่อเดือน โดยไม่สนว่าเธอจะมีประสบการณ์งานด้านนี้หรือไม่ คุณสมบัติข้อเดียวที่ตั้งไว้คือ ความอดทน! มีข่าวดีและข่าวที่ไม่ค่อยจะดีเกิดขึ้นเมื่อเธอตัดสินใจเริ่มงานในตำแหน่งนี้ ข่าวดีคือ...ค่าตอบแทนในตำแหน่งงานของเธอสูงจนหัวใจเธอพองโต ...หวังว่าเธอจะไม่ถูกไล่ออกก่อนผ่านการประเมินงานหรอกนะ! ข่าวไม่ค่อยดีคือ...ท่านรองฯ คนนี้ใช้เลขาเปลืองยิ่งกว่าปากกาที่ใช้ขีดเขียนกระดาษเสียอีก แถมยังมีข่าวร่ำลือว่าปากร้าย เอาแต่ใจ เนียบ!...แต่เขา กำลังจะโดนผู้หญิงคนหนึ่งฟันแล้วทิ้ง! ********** “คุณเป็นแบบนี้มานานแล้วเหรอ!” “คะ?” ใบหน้าที่ก้มแหงนหน้าขึ้นมามองคนถาม เห็นสีหน้าเขามุ่น คิ้วขมวด ดวงตาคมคู่ก็นั้นก็หันมาจ้องหน้าเธอเขม็ง “ท่านรองหมายถึงอะไรคะ” “หว่านเสน่ห์ไง คุณเป็นแบบนี้เสมอเหรอ เป็นมานานรึยัง” กระแสเสียงพูดเรียบเรื่อย ริมฝีปากเขากระตุกยิ้มเล็กน้อยเหมือนจะเหยียดหยัน ปองขวัญรู้สึกว่ากล้ามเนื้อบนใบหน้าเธอเกร็ง ส่งผลให้ดวงตากลมนั้นจ้องตอบเขาไม่หลบ หากก็โต้ตอบกลับอย่างสุภาพเพราะระลึกอยู่เสมอว่าเขาคือคนที่จ่ายเงินเดือน “ดิฉันคิดว่า ดิฉันไม่ได้ทำอะไรให้ท่านรองเสื่อมเสียแม้แต่น้อย” “ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมหรอก แต่ผมก็เห็นในสายตาอยู่บ่อยๆ เมื่อกี้ที่คุยกับ เดวิดคุณก็สบตายิ้มให้เขาหวานเชียว กับผู้ชายคนเมื่อกี้คุณก็ยิ้มพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน ผมถึงได้ถามว่าเวลาคุณเห็นผู้ชาย คุณเป็นแบบนี้เสมอเหรอ!” “ไม่เสมอหรอกค่ะ ก็เฉพาะเวลาที่เจอคนยิ้มให้ก่อน ดิฉันก็ยิ้มตอบเท่านั้น มันเป็นการรักษามารยาทนะคะ” “คุณนี่แจกจ่ายยิ้มพร่ำเพื่อจริงๆ แต่ไม่เห็นมาถึงผมบ้างเลย อ้อ! จริงสิ ผมมันคนไร้เสน่ห์ไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นสินะ”