กลิ่นจันทร์ฟาดมือลงบนหัวไหล่คนที่หัวเราะคิกคักซึ่งไม่ยอมลุกขึ้นก่อนที่แขนทั้งสองข้างจะถูกพันธนาการด้วยอุ้งมือร้อนผ่าวดิ้นหนีไปทางไหนก็ไม่ได้ “แน่ะๆ ยั่วให้ลุกเข้านะ เดี๋ยวได้เจ็บตัวอีกหรอกจันทร์ เย็นนี้ถ้ามีนัดยกเลิกให้หมดเลยนะ ฉันจะพากลับบ้าน” “กะ กลับบ้าน กลับทำไม นี่เพิ่งวันจันทร์เพิ่งเปิดเรียน อะ อาจารย์คิดจะทำอะไร” “จะอะไรล่ะ ฉันก็จะไปบอกพ่อแม่เราน่ะสิ มีอย่างที่ไหนได้ฉันหลายรอบแล้วยังจะเล่นตัว ฉันก็ต้องหาหลักประกันให้ตัวเองด้วยการไปขอเราเป็นเมียกันเราหนียังไงล่ะ” “อาจารย์! เราคุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะ ก็จันทร์บอกอยู่ว่ายังไม่พร้อมๆ” “เราจะรอให้คุณแม่ฉันจับได้ก่อนหรือไง หรือว่ารอให้ฉันทนไม่ได้จนลุกไปประกาศออกไมค์ประกาศให้โลกรู้เราถึงจะพร้อม ไม่เคยพบเคยเห็นผู้หญิงคนไหนเหมือนเราเลยให้ตายสิ คนอื่นมีแต่จะกระโจนใส่ฉัน” “ยี้ หลงตัวเอง อาจารย์จะบอกว่าจันทร์โชคดีงั้นสิ” “แน่นอนที่สุด มีใครเหมือนฉันหรือเปล่าล่ะ ได้เจาะไข่แดงนอกจากไม่หนียังเสนอตัวขอเป็นสามีออกหน้าออกตาขนาดนี้ มาทำเป็นว่า เดี๋ยวจะโดน” “เทศนาจบหรือยังคะท่านเจ้าอาวาส” “เอ๊ะ เราอย่ามาทำหน้าเป็นนะ อารมณ์ฉันขึ้นเดี๋ยวได้เจ็บตัวอีกหรอก” “ยะ อย่าหาเรื่องฉวยโอกาสรังแกจันทร์นะอาจารย์ เมื่อกี้จันทร์ก็เกือบตายแล้ว” “ฮ่า ฮ่า ตายหรือเปล่าล่ะ เห็นครางเสียงหวานขนาดนั้น”