“เย็บทำไม! แล้วทำไมต้องเย็บตอนนี้ ฉันสั่งแล้วนี่ว่าจะพาไปทำธุระ ข้างนอก หูหนวกรึไง ฮะ!” “เปล่าค่ะ คืออัญ…อัญมีเสื้อชั้นในสองตัวค่ะ เมื่อคืนฝนตก ตัวที่ซักตากไว้มันเลยเปียกใส่ออกไปข้างนอกไม่ได้ เหลือแค่ตัวนี้อัญเลยต้องเย็บมันก่อนค่ะ ขอเวลาให้อัญเย็บอีกห้านาทีนะคะ เดี๋ยวอัญจะรีบตามออกไปค่ะ” ช่ออัญชันอ้อมแอ้มอธิบายเสียงเบา ไม่กล้าเงยหน้ามองอาชาวินด้วย อับอายยิ่งนัก ไม่ได้อายในความขัดสนแร้นแค้นที่เธอมีเสื้อชั้นในเก่าๆ ในครอบครองแค่สองตัว แต่เธออับอายยามต้องเอ่ยพาดพิงถึงเสื้อชั้นในที่มันขาดต่างหาก เพราะแค่นึกถึงนิดเดียวใบหน้าของเธอก็ร้อนฉ่า ขนอ่อนตามเนื้อตัวก็ลุกพรึ่บพรั่บ ภาพเหตุการณ์ตอนถูกอาชาวินกระชากมันขาดติดมือและเหตุการณ์ต่อจากนั้น มันย้อนกลับมาจนรู้สึกกระดากอายเหลือล้น ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!’ พอได้รู้เหตุผลพร้อมหลักฐานที่อยู่ในมือของช่ออัญชัน ความเคืองขุ่นที่ต้องรอนานก่อนหน้ามันหายไปไหนกันหมด ทำไมในร่างกายตอนนี้ถึงรู้สึกได้เพียงแค่อาการเย็นเยียบไปทั้งร่าง ความรู้สึกเหมือนศีรษะถูกตีด้วยของแข็งอย่างแรงทั้งเจ็บและชา อาการจุกอกจนพูดไม่ออกมันมาจากไหนกัน แล้วทำไมเขาถึงต้อง ถอนหายใจออกมายาวๆ เหมือนต้องการระบายความอึดอัดที่เกิดขึ้นฉับพลัน ในร่างกายแบบนี้ด้วย...ทำไม? “รีบๆ ทำให้เสร็จ เสร็จแล้วก็ใส่ชุดนี้ออกไปหาฉัน อย่าโอ้เอ้”