“ผะ....ผีอำ....อะ! อือ!" น้ำเสียงขาดหายกลืนลงไปในลำคอเมื่อมือใหญ่ของผีตัวใหญ่ที่อยู่ห่างหน้าตนไม่กี่นิ้วนั้นเอื้อมมาปิดปากของเธอไว้ “จะอำทั้งคืนเลยที่รัก” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาให้เธอได้ยิ้ม หากฟองเบียร์มองเห็นคนเหนือร่างในตอนนี้หล่อนคงได้เห็นยิ้มร้ายของนาธาน เจ้าหล่อนเบิกตากว้างเมื่อจำน้ำเสียงนี้ได้มันไม่ใช่ผี แต่มันคือ “นาธาน” หล่อนดิ้นรนขัดขืนทันที เมื่อมั่นใจแล้วว่าคนเหนือร่างคือใคร “ดีใจจังที่คุณจำผมได้ฟองเบียร์” นาธานเอ่ยเสียงนุ่มไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่สนใจว่าคนใต้ร่างกำลังขัดขืนตน มือใหญ่เปิดปากเล็กพร้อมยื่นไปเปิดโคมไฟข้างหัวเพียงของเจ้าหล่อน “แก! ไอ้จิตหื่น แกเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง” พอปากเป็นอิสระก็ละล่ำละลักถามทันที “นั่นสินะ มาได้ยังไงน้า...อาจเป็นเพราะเราเป็นคู่กันก็ได้ ว่าไหม?” เลิกคิ้วล้อเลียนคนตัวเล็ก แล้วก็รวบตรึงเรียวแขนของเธอ กักตรึงไว้ข้างลำตัวเพื่อไม่ให้ยกมาทุบตีทำร้ายตนอย่างคนรอบคอบ “คู่กับผีน่ะสิ ปล่อยฉันนะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉัน” หล่อนเน้นย้ำให้ชายหนุ่มได้เข้าใจ “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีสิทธิ์ของความเป็นผัวฟองเบียร์” ผละออกมาจ้องสบตาคนตัวเล็กด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม