“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นแต่งตัวกลับบ้านเธอไปสิ หมดหน้าที่ของเธอแล้ว” เขาเอ่ยปากไล่ทันทีที่เธอตื่น เหอะ ก็รู้อยู่แล้วว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คน หวังจะให้เขาเอ่ยถ้อยคำดีๆ ด้วย ไม่มีทางได้ยินหรอก ภาคิมเดินไปหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า ไม่สนใจว่าเธอจะลุกจากเตียงด้วยสีหน้าเจ็บปวดแค่ไหน ทันทีที่เธอขยับตัวจะลุกความเจ็บแปล๊บก็แล่นขึ้นมาถึงสมอง ดาวิกาข่มความเจ็บลงจากเตียงได้ก็รีบก้มเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ แต่เสื้อที่ขาดใส่ยังไงก็ดูเหมือนไม่ใส่อยู่ดี ภาคิมนึกสมเพศจึงโยน เสื้อเชิ้ตสีขาวให้เธอไปหนึ่งตัว “รีบๆ แต่งตัวแล้วออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว” เขาพูดโดยไม่หันหน้ามามอง เธอจึงรีบใส่เสื้อมือไม้สั่นไปหมด กำลังจะเดินออกไปเสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาอีกว่า “อ้อ เรื่องเมื่อคืนไม่ต้องดีใจว่าตัวเองจะท้องหรอกนะ เพราะฉันป้องกันอย่างดี เผื่อเธอคิดจะเอาเรื่องลูกมาจับฉัน เผอิญฉันเป็นคนรอบคอบ” หญิงสาวเม้มปากแน่น กำมือจนเป็นก้อนกลมๆ จนน้ำตาจะไหลอีกรอบ เขาดูถูกเธออีกแล้วคงคิดว่าเธอจะเอาเรื่องลูกมาเป็นข้ออ้างเพื่อผูกมัดเขางั้นสิ จำไว้นะดาวิกาให้ครั้งนี้เป็นบทเรียนไปจนวันตาย เธอจะเกลียดผู้ชายคนนี้ตลอดไป