หัวใจที่พยศยังต้องสงบเมื่อเจอรักที่เร่าร้อน -------------------------------------------------------- “แฟนแกน่ากลัว เกือบจะฆ่าฉันแล้วนะเนี่ย” “เวอร์” “แต่ฉันสัมผัสได้ว่าภายใต้ความน่ากลัว พี่เขารักแกมากนะ พุฒตาล อย่าเล่นตัวตั้งแง่กับพี่น่านเขานักเลย ยอมๆ เป็นเมียพี่เขาไปเถอะ” คำพูดของพอร์ซทำเอาคนฟังหน้าแดงก่ำ เมื่อกี้เธอก็เผลอเล่าให้พอร์ซฟังไปแล้วด้วยว่าเธอนั้นคุยอะไรกับน่านฟ้ามาบ้าง “แกพูดบ้าอะไร เดี๋ยวเถอะ” “เอ้า! นี่บอกให้เพื่อเสียตัวมันผิดตรงไหน อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว งานการก็มีทำไม่ได้แบมือขอใครเขากิน อีกอย่างผู้ชายเขาก็ดีรักแกหลงแกจะตายไป” “ฉันไม่เถียงเรื่องนั้น แต่ฉันติดเรื่องแม่พี่เขา” “แม่กับลูกมันคนละคนกันป่ะวะแก ก็แค่ทำเหมือนพี่น่านว่ามานั่นแหละ ต่อหน้าแม่พี่เขาแกก็ปั้นปึ่งใส่สิ พอลับหลังก็จู๋จี๋อี๋อ๋อตามประสา” “แต่ว่าฉันไม่สบายใจที่ต้องทำตัวแบบหน้าไหว้หลังหลอก” “โอ๊ย! แก คิดเสียว่าเพื่อความสบายใจของคนแก่ใกล้ตาย ขืนแกยังเป็นคนดีอยู่แบบนี้แล้ววันหนึ่งมีชะนีหน้าด้านที่ไหนโผล่มาคาบพี่น่านไปกินแบบไม่สนหินสนแดดไม่แคร์เวิลด์ แม้แต่แม่พี่เขาใดๆ แกจะมาเรียกร้องอะไรไม่ได้แล้วนะยะ ในเมื่อมีโอกาสแต่แกไม่เลือกพี่เขาเอง” “เฮ้อ...” พุฒตาลถอนหายใจออกมาหนักๆ “อย่ามาถอนหายใจ สู้เอาเวลานี้ไปถอดเสื้อถอดผ้านอนรอพี่น่านดีกว่า รับรองได้ว่าคืนนี้พี่เขาต้องปีนระเบียงข้ามมาหาแกเพื่อเอาคำตอบแน่นอน” “บ้า! แค่นี้ล่ะ เบื่อจะคุยแล้ว” เอ่ยจบพุฒตาลก็กดวางสายกับพอร์ซทันที ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำขึ้นมาด้วยความขัดเขิน เมื่อสมองคิดตามสิ่งที่พอร์ซพูดเมื่อครู่ ก่อนที่พุฒตาลจะไล่ความคิดบ้าๆ นั้นออกไปจากสมอง แต่ดูเหมือนมันจะยากเหลือเกิน -------------------------------------------------------- ความระแวงทำให้เธอนอนกระสับกระส่ายจนไม่ได้นอนทั้งคืนกระทั่งเช้าซึ่งชายหนุ่มก็ไม่โผล่หน้ามา แถมยังพูดเย้าทันทีที่เจอหน้ากันว่าเขาทำให้เธอนอนไม่หลับหรือเปล่า ทำไมหน้าตาถึงได้ซึมๆ หมองๆ ตาก็คล้ำเหมือนคนไม่ได้นอน พุฒตาลจึงมองเขาค้อนๆ แล้วเดินหนีไป เพราะขี้เกียจคุยด้วย ตลอดทั้งวันต่างฝ่ายต่างทำหน้าที่ของตัวเองและใช้ชีวิตเหมือนที่ผ่านๆ มา กระทั่งผ่านไปสามคืนแล้วน่านฟ้าก็ยังไม่ได้บุกเข้าห้องหรือเจอหน้ากันเขาก็ไม่ได้เซ้าซี้ขอคำตอบอย่างที่พูดไว้ นั่นทำเอาพุฒตาลชักจะหงุดหงิด เพราะขี้เกียจจะนอนระแวง หลับๆ ตื่นๆ อย่างที่ทำอยู่ตอนนี้ “จะเอายังไงกันแน่” เอ่ยเสร็จก็เดินไปปลดตัวล็อกประตูบานเลื่อนตรงระเบียงห้องให้มันรู้แล้วรู้รอด จากนั้นก็กลับมานั่งรอนอนรอคนข้างห้องด้วยอาการกระสับกระส่ายอีกคืน กระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงทุกอย่างก็ยังคงว่างเปล่า พุฒตาลจึงดีดตัวขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง ชะเง้อชะแง้มองเข้าไปยังห้องที่อยู่ติดกัน ซึ่งปิดไฟเข้านอนไปแล้ว แต่เธอกลับยังรอเขาลมๆ แล้งๆ พุฒตาลโมโหที่น่านฟ้าปล่อยให้รอจึงตัดสินใจปีนระเบียงข้ามไปหาเขาเสียเอง นั่นก็เพื่อจะได้ถามให้ชัดๆ ว่าเขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่ พอเธอไม่สนใจก็ตามตื๊อวันละสามเวลา พอเธอใจอ่อนเขากลับทำเป็นเฉยไม่กระตือรือร้นใดๆ เพราะความบ้าบิ่นของตัวเองล้วนๆ ทำให้การปีนระเบียงครั้งแรกของพุฒตาลผ่านไปได้ด้วยดี แต่ก็ยืนแข้งขาสั่นทันทีที่เท้าแตะพื้น จากนั้นก็เดินตรงไปยืนอยู่หน้าประตูบานเลื่อนแล้วเปิดมันออก โชคดีที่น่านฟ้าไม่ได้ล็อก พุฒตาลค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปภายในห้องนอนของน่านฟ้าอย่างเงียบเชียบราวกับโจรย่องเบา “หึ…ยังหลับลงทั้งๆ ที่ปล่อยให้เรานอนรอตั้งหลายคืน” พุฒตาลยืนเท้าสะเอวมองน่านฟ้าที่เวลานี้หลับอยู่บนเตียง อยากคว้าหมอนแล้วโยนใส่เขานัก แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง เธอยืนมองน่านฟ้าอยู่หลายนาที ก่อนจะตัดสินใจกลับออกไป เพราะอยู่ต่อก็คงได้แต่ยืนมองคนหลับ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” น้ำเสียงอ่อนโยนน่าฟังของพุฒตาลดังขึ้น จากนั้นก็หมุนตัวหันหลังให้น่านฟ้าที่ยังคงหลับ แต่จู่ๆ ตัวเธอก็ลอยขึ้นจากพื้น “อุ๊ย! พี่น่าน” พุฒตาลอุทานออกมาได้แค่นั้นจริงๆ เพราะทันทีที่แผ่นหลังของเธอสัมผัสกับเตียงนอนของน่านฟ้า พุฒตาลก็แทบจะไม่มีสิทธิ์ได้พูดอะไรอีก ---------------------------------- ปล. ความสนุกมีครบ จบในเรื่องเดียวค่ะ ดราม่าเล็กๆ โรมานซ์หน่อยๆ แต่รับรองว่าฟินเวอร์ ฝากอุดหนุน E-book นามปากกว่า วรนิษฐา ด้วยนะคะ สไลกราบบบบบบบบบค่ะ