“เลิกเล่นโทรศัพท์ได้แล้วคนดี ตั้งแต่ขึ้นรถมาน้องพลอยยังไม่ยอมวางเลยนะ” ภาคภูมิเหล่มองคนตัวเล็กที่กำลังกดมือถือหยุกยิก บางทีก็หัวเราะออกมาไม่ได้สนใจเขา ที่กำลังขับรถอยู่เลยเขาชักจะน้อยใจแล้ว ที่เธอให้ความสนใจโทรศัพท์มากกว่า “คุยแล้วติดลมไปหน่อยนะคะ” แพรพลอยหันมาบอกคนข้างๆที่นั่งทำหน้าบึ้งใส่ตนเอง แล้วเอื้อมแขนเรียวสวยไปจับใบหน้าหล่อเหลาโยกไปมาอย่างหยอกเย้า “หอมแก้มพี่ก่อนแล้วจะหายโกรธ” ภาคภูมิเอียงแก้มเข้ามาหาคนสวยแล้วก็ได้รับจูบไปฟอดใหญ่ จับมือบางข้างที่สวมแหวนเพชรเม็ดงามมาแนบที่ริมฝีปากแล้วกุมเอาไว้ “พี่ภาคขา” แพรพลอยเอนศีรษะซบที่ไหล่หนาอย่างออดอ้อน ขณะที่รถติดไฟแดงมือข้างที่ว่างก็ลูบเบาๆที่แหวนที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของคนตัวโต “ขามีอะไรคะ” ภาคภูมิก้มหน้าลงจูบศีรษะเล็กอย่างรักใคร่ “อีกสามวันน้องพลอยต้องไปทำกิจกรรมกับทางมหาวิทยาลัยที่หัวหินนะคะ งานนี้ไม่ไปไม่ได้เพราะจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายก่อนจะจบค่ะ” แพรพลอยช้อนตาขึ้นมองภาคภูมิที่เงียบไป “ไม่ไปไม่ได้เหรอพี่ไม่อยากให้ไปไกลหูไกลตา เกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่คงขาดใจ” ภาคภูมิคิดอย่างกลัดกลุ้มกลัวว่าถ้าห่างตาไปไกลจะมีหนุ่มเข้ามาขายขนมจีบ ยิ่งคิดว่าจะมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่แวะเวียนเข้ามาพูดคุยกับเธอแล้ว อารมณ์หวงอารมณ์หึงนี่แทบปะทุถึงขีดสุด ขนาดแค่คิดเขายังเป็นเอามากขนาดนี้ ถ้าเป็นเรื่องจริงไม่ต้องพูดถึง ไม่ว่าใครเขาก็ไม่สนไม่งั้นอย่ามาเรียกเขาว่าภาคภูมิ “ก็บอกไปแล้วไงคะว่าไม่ไปไม่ได้เข้าใจไหม ทำไมคนแก่เข้าใจยากขนาดนี้ แล้วมันก็ไม่มีอะไรน่าห่วงด้วยแค่ไปทำกิจกรรมเล็กๆน้อยๆกับรุ่นน้องเอง” แพรพลอยยกศีรษะขึ้นนั่งตัวตรงหน้างามงอลง เล็งเห็นเค้าลางว่าจะไม่ได้ไปง่ายๆ “พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นสักหน่อยเมียจ๋าพูดเกินความจริง” ภาคภูมิรู้ดีว่าคนตัวเล็กประชดเขาเขาดูแลตัวเองดีไม่มีทางแก่ง่ายๆหรอก “และที่สำคัญยิ่งมีผู้ชายไปด้วยพี่ยิ่งไม่ไว้ใจ” ภาคภูมิพูดอย่างหัวเสีย “ไม่รู้ไม่ชี้ ไม่อยากคุยกับคนไม่มีเหตุผล” แพรพลอยแลบลิ้นใส่คนตัวโตอย่างหมันไส้ แล้วรีบหันหน้าหนีมองออกไปนอกรถแทน คนอะไรหน้ามึนแล้วยังจะเข้าใจอะไรยากอีก กะไว้แล้วเชียวถ้าบอกจะต้องมีปัญหาตามมา