“เธอบ้าไปแล้วรึไง!” “ใช่!! ฉันมันบ้า!! ปล่อยฉันนะ!! ปล่อยฉัน!!” นลินร้องอีกครั้งขณะที่โดนรวบเข้าสู่อ้อมกอดอันแข็งแกร่ง มือทั้งสองข้างทุบตีเต็มแรงก่อนจะโดนเอาคืนโดยการถูกรวบตัวกลับมายังรถตู้ที่ตอนนี้มีนาวินยืนรออยู่ “ปล่อยนะ!! ฉันไม่กลับไปกับคุณหรอก!! คุณภูปล่อยฉัน!!” “อย่าฝัน!! ต่อให้คนที่หนุนหลังเธออยู่คือพ่อของฉันก็เถอะ” ภูธิปประกาศกร้าว “แล้วนี่อะไร เด็กเสิร์ฟงั้นเหรอ หึ! น่าสมเพช”